بررسی میزان بروز عود جراحی ناخنک با پیوند ملتحمه در بیمارستان نیکوکاری تبریز بین سال های 92 تا 98

Abstract

ناخنک یک بیماری شایع سطح چشم می باشد که شیوع بالایی در افراد ساکن نواحی استوایی دارد. از نظر کلینیکی، در بیماران مبتلا به ناخنک، پرولیفراسیون و بافت فیبروواسکولار بال شکل بر روی ناحیه لیمبوس نازال بر روی قرنیه قابل مشاهده می باشد که به طور عملکردی منجر به تشدید آستیگماتیسم، کاهش حدت بینایی و مشکلات زیبایی می گردد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی میزان بروز عود جراحی ناخنک به روش گرفت آزاد در بیمارستان نیکوکاری تبریز بین سال های ۹۲ تا ۹۸ می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی که بصورت تمام سرشماری از سال های 1392 لغایت 1398 از تمام بیمارانی که بطور اولیه تحت جراحی ناخنک با پیوند اتوگرافت به روش گرفت آزاد در مرکز آموزشی درمانی نیکوکاری قرار گرفته بودند، صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک بیماران شامل سن، جنس، شغل و محل زندگی از پرونده بیماران استخراج گردید و همچنین تاریخ عمل، نوع جراحی و درمان انجام شده و نام جراح برای بیماران ثبت شد تا میزان بروز عود جراحی ناخنک که پیامد اصلی مطالعه می باشد مورد ارزیابی قرار گیرد. یافته ها: حاضر از ۱۲۰ بیمار مبتلا به ناخنک، ۴ مورد ناخنک مکرر بوده و ۱۱۶ مورد ناخنک اولیه بودند که میزان عود ناخنک در بیماران مبتلا به نوع مکرر آن ۱۰۰ درصد بوده است. میزان موارد عود ناخنک ۲۵ درصد بوده و میزان موارد عود در بین جراحان مورد بررسی بین ۱۰ تا ۴۳ درصد بوده است. میانگین سن بیماران مورد مطالعه ما ۷۸/۱۲ ± ۹۱/۵۱ (۲۴-۸۶) سال بود و تفاوتی بین جنس و سن بیماران وجود نداشت. از نظر توزیع جنسیت، ۷۵ درصد بیماران مذکر بودند.