بررسی ارتباط دیورز با فانکشن کلیه در بیماران پیوندی بخش پیوند بیمارستان امام رضا(ع) تبریز

Abstract

پیوند کلیه، روش انتخاب و با صرفه ترین استراتژی برای برخورد با بیماران مبتلا به مرحله پایان بیماریهای کلیه است و یکی از مهمترین پیوندهای موفق در قرن حاضر و بزرگترین پیشرفت های درمان نارسایی کلیه محسوب می شود. بهبود کارکرد کلیه و تنظیم آن در بیمارانی تحت پیوند کلیه قرار گرفته‌اند، امری بسیار مهم و جدی می‌باشد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، بررسی ارتباط میزان دیورز با فانکشن کلیه در بیماران پیوندی بخش پیوند بیمارستان امام رضا (ع) تبریز می باشد. مواد و روشها این مطالعه مقطعی (cross-sectional) بر روی بیماران پیوند کلیه مرکز درمانی امام رضا (ع) تبریز انجام شده است. در این مطالعه بیماران بر اساس معیارهای ورود و خروج مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک بیماران شامل سن، جنسیت، ابتلا به فشار خون بالا ثبت شد. در این مطالعه فانکشن کلیه براساس میزان eGFR تخمین زده شد. GFRبیماران بعد انجام پیوند توسط فرمول (MDRD) و با واحد mL/min/1.73 m2 بر اساس کراتینین بعد عمل بیماران محاسبه شد و ارتباط آن با میزان برون ده ادراری ریکاوری و برون ده ادراری ٢٤ ساعته سنجیده شد.

نتایج در این مطالعه 49 بیمار که تحت جراحی پیوند کلیه قرار گرفتند مشارکت داشتند. نتایج این بررسی نشان داد بین شاخص‌های آزمایشگاهی بیماران ، کراتینین بعد از عمل، GFR بعد از عمل و میزان دیورز بیماران در اتاق ریکاوری و نیز طی 24 ساعت اول بعد از عمل ارتباط معناداری وجود ندارد. همچنین بین شاخص‌های نظیر سن و میزان دیورز بیماران در اتاق ریکاوری و نیز طی 24 ساعت بعد از عمل نیز ارتباط معناداری وجود نداشت. این بررسی نتوانست تفاوت معناداری در GFR بعد عمل، دیورز ریکاوری ، دیورز 24 ساعت اول بعد عمل بین بیماران مبتلا به هایپرتنشن و گروه بدون هایپرتنشن مشخص کند. علاوه بر این، این مطالعه تفاوت معنا داری بین حجم دیورز در بیماران با GFR ≥ 30 و GFR< 30 نشان نداد.