ارزیابی اثرات ناپروکسن و کلاریترومایسین در تحمل ناشی از مورفین در موش سوری نر

Abstract

مقدمه: مصرف مزمن ضد دردهای اپیوئیدی منجر به بروز تحمل به اثر ضد دردی می‌شود. یکی از دلایل بروز تحمل افزایش فاکتور های التهابی بیان ژنی P-gp است. ناپروکسن با مهار برگشت پذیر هر دو آنزیم COX-1 و COX-2 عمل می‌کند. کلاریترومایسین یک آنتی بیوتیک با ساختار ماکرولیدی است و موجب مهار P-gp می شود.هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات تزریق مزمن داخل صفاقی ناپروکسن و کلاریترومایسین بر بروز تحمل به اثر ضد دردی مورفین در موش سوری نر بود.روش کار: 81 سر موش سوری نر در 9 گروه 9 تایی در محدوده ی وزنی 20-30 گرم به صورت تصادفی انتخاب و رژیم های دارویی حاوی ناپروکسن و کلاریترومایسین را یک بار در روز به مدت دو هفته دریافت کردند . دوزهای مختلفی از ناپروکسن (5,10,20mg/k,ip) و کلایترومایسین (2,4,8 mg/kg,ip) هر روز نیم ساعت قبل از تزریق روزانه مورفین به موش ها ، تزریق شدند . سپس در روز پانزدهم ، اثرات ضدردی ناشی از تست دوز مورفین (9mg/kg) در گروه‌های مختلف به روش Hot plate مورد ارزیابی قرار گرفت . بعد از انجام مطالعات رفتاری درگروههای مختلف , حیوانات بیهوش و خون گیری از قلب جهت اندازه‌گیری سطوح سرمی MDA و TAC انجام گرفت. نتایج: نتایج حاکی از تاثیر معنی‌داری در کاهش تحمل در دوز های (. 20mg/kg) از ناپروکسن و 8 mg/kg)) از کلاریترومایسین بود.تغییرات معنی داری در سطوح سرمی TCA و MDA در هیچ کدام از گروه ها نسبت به گروه کنترل مشاهده نگردید. نتیجه‌گیری: مصرف دوزهای بالای ناپروکسن و کلاریترومایسین در کاهش تحمل ناشی مورفین سودمند هستند. جهت مصارف انسانی با هدف کاهش تحمل نیازمند مطالعات بیشتری هستیم.