تاثیر نیکوتین آمید مونونوکلئوتید و پسا-آمادگی ایسکمیک بر تحریک اتوفاژی و محافظت قلبی به دنبال آسیب ایسکمی-رپرفیوژن میوکارد رت های نر پیر

Abstract

بیماری های قلبی عروقی با افزایش سن تبدیل به یکی از عوامل اصلی مرگ و میر می شوند. باتوجه به ناکارآمدی درمان های تکی در پیری، در این مطالعه اثر نیکوتین امید مونونوکلئوتید (NMN) (یک محرک اتوفاژی) و پسا-آمادگی ایسکمیک (IPostC؛ به عنوان مداخله محافظت کننده قلبی) بر محافظت قلبی، عملکرد قلبی، عملکرد میتوکندری، و بیان ژن های مربوط به اتوفاژی و miR-499 در شرایط آسیب ایسکمی-رپرفیوژن (IR) در رت پیر بررسی شد. مواد و روش ها: شصت سر رت نر پیر به ‌طور تصادفی به پنج گروه 12تایی شامل شم، کنترل (IR)، NMN، IPostC و درمان ترکیبی (NMN+IPostC) تقسیم شد. ابتدا به گروه های NMN و IPostC+NMN، NMN با دوزmg/kg100 بصورت تزریق داخل صفاقی به مدت 28 روز (یک روز در میان) تجویز شد. سپس تحت بیهوشی قلب از بدن رت ها خارج گردیده و در دستگاه قلب ایزوله لانگندورف، ایسکمی به مدت30 دقیقه با بستن شریان کرونری نزولی قدامی چپ (LAD) و رپرفیوژن به مدت 60 دقیقه با باز کردن مجدد شریان القاء گردید. در گروه IPostC و گروه توام درست در ابتدای برقراری رپرفیوژن، پروتکل IPostC به صورت 6 دوره 10 ثانیه ای رپرفیوژن و ایسکمی متناوب اعمال شد. فاکتورهای همودینامیک در زمان ایسکمی-رپرفیوژن ثبت شد. سایز ناحیه انفارکتوس، گونه های فعال اکسیژن (ROS) میتوکندری، میزان دپولاریزاسیون غشای میتوکندری، میزان لاکتات دهیدروژناز (LDH)و تغييرات هیستوپاتولوژیک در ناحیه نکروزه بافت قلب بررسی شد. به علاوه، بیان ژن های اتوفاژی در ناحیه نکروزه شاملLC3، Mfn1، p62 ،FOXO1 و بیان miR-499 به روش Real-time PCR ارزیابی گردید. یافته ها: درمان ترکیبی با IPostC و NMN منجر به بهبود عملکرد قلب، کاهش معنی‌دار LDH و سایز ناحیه انفارکتوس نسبت به گروه کنترل (گروه دریافت کننده IR) شد (001/0>P) .به علاوه، میزان تولید ROS میتوکندری در همه گروه‌های درمانی چه به تنهایی چه توام نسبت به گروه کنترل کاهش داشت (001/0>P). همچنین، پتانسیل غشاء میتوکندری (001/0>P) در گروه کنترل نسبت به شم کاهش یافت و درمان با IPostC (01/0>P) و NMN (001/0>P) از دپولاریزاسیون غشاء میتوکندری جلوگیری کرد. اثرات درمان ترکیبی در کاهش ROS میتوکندری، بهبود پتانسیل غشای میتوکندری بیشتر از درمان‌ها به ‌تنهایی بود. علاوه بر این، IPostC و NMN چه به تنهایی و چه به صورت توام باعث افزایش بیان ژن‌های اتوفاژی و بیان miR-499 شدند (001/0>P). همچنین درمان ترکیبی سبب بهبود تغییرات بافتی به دنبال آسیب IR در مقایسه با گروه کنترل شد.