بررسی رزکسیون عضله بالا برنده پلک فوقانی در بیماران مبتلا به پتوز با ضعف عملکردی عضله بالابرنده پلک فوقانی

Abstract

با توجه به سن شروع پتوز می تواند به صورت مادرزادی یا اکتسابی طبقه بندی شود. عملکرد عضلات لواتور مهمترین پارامتر برای تصمیم گیری در مورد روش جراحی است. بطور مرسوم اگر فعالیت عضله لواتور خوب یا متوسط باشد رزکسیون عضله لواتور انجام می گیرد. ولی چنانچه فعالیت عضله لواتور ضعیف باشد ( 4 و کمتر از 4 میلیمتر) روش انتخابی اسلینگ (sling) خواهد بود . اما روش Sling عوارض زیادی بر جای میگذارد که از نظر عملکردی و زیبایی نامطلوب است فلذا در این مطالعه به بررسی تاثیر رزکسیون عضله ی لواتور پلک فوقانی در مواردی که عملکرد عضله ضعیف بوده پرداختیم. مواد و روش‌ها:بیماران با پتوز مراجعه کننده به بیمارستان آموزشی درمانی نیکوکاری تبریز طی سال 1390-1399 بعد از بررسی صلاحیت ورود به مطالعه با استفاده از معیار های ورود و خروج تعریف شده وارد مطالعه ی شدند. قبل و بعد از عمل ، معاینه معمول چشمی کلیه بیماران از جمله ارزیابی موقعیت های پوستی پلک فوقانی، اندازه گیری عملکرد عضلات لواتور (LF) ، LC و PFH ، و فاصله حاشیه-رفلکس (MRD) ثبت شد. بیماران به مقدار 20-25 میلیمتر( supramaximal) تحت رزکسیون عضله لواتور قرار گرفتند. کلیه بیماران به مدت حداقل 6 ماه فالوآپ شده و فرم جمع آوی داده ها که بر اساس متغیرها و اهداف مورد مطالعه آماده شده بود تکمیل گردید. داده ها بعد از طبقه بندی وارد نرم افزار SPSS شده و آنالیز های آماری مناسب انجام شد. در تمامی آزمون ها 05/0>P معنی دار تلقی شد. یافته‌ها: عملکرد اولیه عضله ی لواتور در بیماران مورد بررسی درحد 60/0 ± 34/3 میلی متر بود که بعد از انجام جراحی بهبود یافته و به 63/1 ± 25/6 میلی متر رسید که این میزان از بهبود عملکرد عضله ی لواتور از نظر آماری معنی دار بود (001/0> P). ارتفاع شکاف پلکی قبل از جراحی در بیماران مورد بررسی 18/1 ± 34/4 میلی متر بود که در ارزیابی بعد از عمل جراحی به 18/1 ± 97/7 میلی متر رسید که این معیار نیز بهبودی معنی داری از نظر آماری داشت (001/0> P). میانگین مدت پیگیری در این بیماران 61/16 ± 38/66 روز بود. عوارض جراحی در 4/9 درصد بیماران(3 نفر) مشاهده شدکه شامل پرولاپس ملتحمه در دو مورد، SPK در دو مورد بود که در یکی از آن ها پرولاپس ملتحمه با SPK همراه بوده است.