مقایسه میزان عوارض دو روش استئوتومی زانو در دو سطح (دابل استئوتومی)و یک سطح در بیماران با ژنوواروم

Abstract

دابل استوتومی برای اولین بار در 1969 توسط بنیامین روی بیماران استئوآرتریتی انجام شد که علی رغم گذشت یک سال به درمان کنزواتیو پاسخ نمی دادند؛ بعد از آن مطالعات محدودی بصورت گزارش موردی انجام شده است ولی تاکنون مطالعه جامعی روی والگوس استوتومی اطراف زانو در دو سطح انجام نشده است. نگرانی که درباره این نوع استوتومی وجود دارد این است که با توجه به انجام دو عمل بزرگ در اطراف زانو احتمال عوارضی از قبیل محدودیت حرکتی و نانیونیون افزایش یابد. لذا در این مطالعه بر آن شدیم که علاوه بر بررسی نتایج دابل استوتومی، عوارض آن را با استوتومی در یک سطح مقایسه کنیم. روش کار: در این مطالعه کوهورت آینده نگر که از شهرویر ماه سال 1398 تا شهریور ماه سال 1399 انجام شد، 84 نفر از بیمارانی وارد مطالعه شدند که ژنووارم آنها 10 درجه و یا بیشتر بود که بر اساس گرافی و زاویه اندازه گیری شده و محل استئوتومی تعیین شد؛ میزان تغییرات دژنراتیو غضروف کمپارتمان مدیال، لترال و پاتلوفمورال زانو براساس طبقه بندی Ahlbach تعیین شد و در صورت نداشتن کنتراندیکاسیون، بطور همزمان تحت عمل جراحی استئوتومی قرار گرفتند. نوع استوتومی بر اساس زوایای LDFAو MTPA تعیین شد و بیماران در سه گروه استوتومی تیبیا، استوتومی فمور و دابل استوتومی قرار گرفتند. بیماران هفته اول و دوم از نظر عوارض التیام زخم ویزیت شدند و سپس هر ماه همزمان با معاینه بالینی، با گرافی وضعیت جوش خوردن محل استئوتومی ارزیابی شدند. عوارض مربوط به عمل جراحی در این مدت و نیز زمان یونیون ثبت شد. در یکسال دامنه حرکتی زانو اندازه گیری شد و عملکرد بیمار با پرسشنامه هایIKDC و KOOS ارزیابی گردید. یافته ها : بررسی های انجام شده پس از اتمام مداخله حاکی از آن بود که میزان زاویه واروس، میزان Flex ، میزان Ext و همچنین میزان ROM بین گروه های مختلف بدون تغییرات آماری معناداری بودند. از طرفی دیگر نتایج درون گروهی حاکی از آن بود که در تمامی متغیرهای ذکر شده در هر سه گروه شرکت کننده در مطالعه نتایج با بهبودی همراه شده است؛ بررسی نتایج حاکی از آن است که میزان بهبودی در متغیرهای ذکر شده در گروه دابل استئوتومی با بیشترین بهبودی و در گروه استئوتومی تیبیا با کمترین بهبودی همراه بوده اند؛ در بررسی پرسشنامه های عملکردی نیز میزان بهبودی نتایج در گروه دابل استئوتومی به صورت بهترین بهبودی و در گروه استئوتومی تیبیا با کمترین بهبودی همراه بود.