تاثیر تزریق پلاسمای رتهای جوان بر شدت رفتارهای شبه افسردگی، میزان ناقل سروتونين، میزان بیان آنزیم IDO و آپوپتوز در قشر پره‌فرونتال رتهای نر پیر مدل افسردگی

Abstract

پیری با تنوع وسیعی از تغییرات بیولوژیکی و رفتاری، باعث ایجاد الگوهای رفتاری خاص و افزایش شیوع بیماریهای خلقی و روانی از جمله افسردگی در بین افراد پیر می¬گردد. ما در این مطالعه اثرات تزریق داخل وریدی پلاسمای رتهای جوان را بر رفتارهای شبه افسردگی، میزان آپوپتوز و التهاب نورونی، پروتئین IDO و متابولیتهای آن، ناقل سروتونین (SERT) و GAP-43 در قشر پره‌فرونتال رتهای پیر مدل افسردگی بررسی کردیم. مواد و روشها: بیست و چهار رت نر پیر (22-20 ماهه) و 8 رت نر جوان (3 ماهه) ویستار به 4 گروه شامل گروه رتهای کنترل جوان (YC)، رتهای کنترل پیر (AC)، رتهای پیر مدل افسردگی (A+CUMS)، و رتهای پیر مدل افسردگی دریافت کننده پلاسمای جوان (A+CUMS+YP) تقسیم شدند. افسردگی از طریق اعمال استرس مزمن ملایم القا شد. پلاسمای جوان از 30 سر رت جوان 3 ماهه تهیه شد و در گروه رتهای پیر افسرده و دریافت کننده پلاسما، 3 بار در هفته و به مدت 4 هفته تزریق شد. در انتهای مطالعه و پس از انجام تستهای رفتاری، ناحیه پره¬فرونتال مغز در گروههای مورد مطالعه جهت اندازه¬گیری متغیرهای مولکولی و نیز بررسی ضخامت ماده خاکستری جدا گردید. یافته¬ها: استرس مزمن باعث القای رفتارهای شبه افسردگی در گروههای مدل افسردگی گردید. نتایج این مطالعه نشان داد که تزریق پلاسمای جوان باعث بهبود رفتارهای شبه افسردگی در مدلهای حیوانی پیر شد که با کاهش آپوپتوز، التهاب نورونی، بیانIDO ، سطوح Kyn و نیز افزایش بیان پروتئینهای SERT و GAP-43 در قشر پره¬فرونتال همراه بود.