بررسی رابطه بین خانواده های تک والدی و مشکلات رفتاری کودکان مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندانپزشکی

Abstract

مقدمه: با توجه به نقش هر یک از والدین در شکل گیری اخلاقی و رفتاری کودک، به نظر می رسد عدم وجود هر یک از والدین در زندگی کودک بتواند بر رفتارهای بهداشت دهان و دندان کودک و نیز همکاری و رفتار کودک در محیط دندانپزشکی موثر باشد. عدم وجود مطالعه ای در خصوص اثر تک والد بودن بر رفتار کودکان در دندانپزشکی، درک صحیحی از مشکلات رفتاری این کودکان در دندانپزشکی بوجود نیامده است. لذا جهت ارتقای کیفیت خدمات دندانپزشکی برای کودکان تک والدی، بر آن شدیم تا طی یک مطالعه به بررسی رابطه بین خانواده های تک والدی و مشکلات رفتاری کودکان مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندانپزشکی تبریز در سال 1401 بپردازیم. روش ها و مواد: در اين مطالعه‌ی مقطعی مورد-شاهدی، تعداد 42 کودک تک والدی (گروه مورد) و تعداد 42 کودک دو والدی (گروه شاهد) وارد مطالعه شدند. ابتدا یک پروفیلاکسی بر روی دندانهای کودک انجام شد و همزمان، اطلاعات دموگرافیک کودک، علت مراجعه ی کودک به دندانپزشک، و اطلاعات مربوط به والدین و خانوداه ی کودک در پرسشنامه ی مطالعه ثبت گردید. سپس، کار بر روی دندان شیری مولر دوم مندیبل پس از تزریق بلاک فک پایین شروع شده و هنگام تراش دندان و ترمیم آن همکاری کودک توسط مشاهده گر بر اساس معیار 4 درجه ای فرانکل سنجیده و ثبت گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون من ویتنی و کروسکال والیس مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه، میزان همکاری کودکان تک والدی در دندانپزشکی بطور معنی‌داری کمتر از کودکان دو والدی بود (P<0.05). همچنین، تک والدی بودن در 7/66 % موارد بر سلامت کودک و در 8/73 % موارد بر بر عادات و رفتار کودک موثر گزارش شد. جنسیت کودک، علت تک والدی بودن، میزان تحصیلات والد، و نوع رابطه کودک با سایر فرزندان خانواده از عوامل موثر بر میزان همکاری این کودکان در دندانپزشکی بودند (تمامی موارد P<0.05). در مقابل، جنسیت والد سرپرست کودک، وضعیت اقتصادی خانواده و نیز تعداد فرزندان خانواده تاثیر معنی داری بر میزان همکاری کودکان تک والدی در دندانپزشکی نداشتند (تمامی موارد P≥0.05). نتیجه گیری: توصیه می گردد دندانپزشکان جهت جلب همکاری و درمان موثر کودکان تک والدی، عوامل موثر بر همکاری آنان در دندانپزشکی را مدنظر قرار دهند.