تاثیر ورزش ارادی و متوسط بر میزان پروتئین های اسپکسین، کیس پپتین و بتاتروفین در بافت کبد و مقاومت به انسولین در موش های صحرایی نر دیابتی نوع دو

Abstract

مقاومت به انسولین یکی از علائم بدتر دیابت نوع دوT2DM) ) است. گزارش‌های جهانی نشان داده‌اند که تمرین بدنی می‌تواند روشی مفید برای کاهش علائم T2DM باشد. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر ورزش داوطلبانه بر مقاومت به انسولین و سطوح کبدی اسپکسین، کیسپپتین و بتاتروفین انجام شد.

مواد و روش ها: 48 موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به گروه های کنترل (C)، دیابتی (D)، ورزش داوطلبانه (Ex) و دیابتی- ورزش داوطلبانه (D-Ex) تقسیم شدند. دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (35 میلی گرم بر کیلوگرم) و به دنبال آن یک رژیم غذایی پرچرب به مدت چهار هفته القا شد. تمرین داوطلبانه با قرار دادن حیوانات در قفس چرخ چرخان به مدت ده هفته انجام شد HOMA-IR ، سطوح سرمی انسولین، گلوکز خون و همچنین سطوح کبدی اسپکسین، کیسپپتین و بتاتروفین بررسی شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که القای T2DM باعث افزایش میزان HOMA-IR ، انسولین سرم و گلوکز پلاسما و کاهش سطوح کبدی اسپکسین، کیسپپتین و بتاتروفین شد (001/0 – 05/0 p<) ورزش داوطلبانه در گروه Ex باعث کاهش سطح HOMA-IR و انسولین و گلوکز پلاسما و افزایش سطوح اسپکسین، کیسپپتین و بتاتروفین نسبت به گروه C شد (001/0 – 05/0 p<). همچنین ورزش داوطلبانه در گروه D-Ex بصورت معنی داری باعث کاهش میزان HOMA-IR، انسولین سرم و گلوکز پلاسما و افزایش سطح کیسپپتین، اسپکسین و بتاتروفین در مقایسه با گروه D شد (001/0 p<)