مقایسه میزان سرمی کارسینوامبریونیک آنتی ژن(CEA) و ایمنوگلوبولین G در انواع واکنش های لیکنوئیدی قبل و بعد از درمان با کورتیکواستروئید موضعی

Abstract

مقدمه: لیکن پلان یک بیماری پوستی- مخاطی و به عنوان یک ضایعه پیش بدخیم با اتیولوژی نامعلوم مطرح است، هدف از این مطالعه بررسی سطوح سرمی CEA و IgG در انواع واکنش های لیکنوئیدی با پتانسیل پیش بدخیم قبل و بعد از درمان با کورتیکواستروئید موضعی می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی ۲۳ بیمار مبتلا به ضایعات لیکنوئید دهانی اولسراتیو و ۲۳ فرد سالم مورد بررسی قرار گرفتند. رنگ¬ آمیزی تولوئیدن بلو و بیوپسی جهت تایید ضایعات لیکنوئیدی و بررسی دیسپلازی برای ارزیابی کاهش سمپتوم ها از روش Visual Analogue Scale استفاده گردیده و سپس از هر دو گروه نمونه سرمی تهیه و تغییرات سطوح سرمی CEA و IgG، قبل، سه هفته بعد از درمان و پس از پایان درمان روتین(9 هفته) با کورتیکواستروئید موضعی به ترتیب به روشELISA و Turbidimetry مورد سنجش قرار گرفتند. به منظور مقایسه میزان CEA و IgG بین گروه سالم و بیمار از آزمون های نان پارامتریک mann – whitney U test استفاده شد. به منظور مقایسه میزان CEA و IgG در قبل و بعد از درمان در گروه بیمار از آزمون نان پارامتریک Friedman استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS 17 استفاده شد. مقدار احتمال کمتر از ۰۵/۰ به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. نتایج: مقایسه مقادیرسرمی CEA در دو گروه کنترل با میانه 7/1 و بیمار قبل از مداخله با میانه 49/2 حاکی از عدم تفاوت معنی داری در دوگروه مورد مطالعه بود ((p value=0.19. نتایج میزان CEA سرمی قبل و بعد از درمان نیز بیانگر عدم وجود تفاوت معنی دار در گروه بیماران میباشدp value=0.30)). مقایسه مقادیر IgGسرمی در دو گروه شاهد و بیمار قبل از مداخله نشان دهنده افزایش معنی دار میزانIgG سرمی در گروه بیماران می باشد( (p value=0.01 . پس از درمان کاهش چشمگیر در مقادیر IgG سرمی در گروه بیماران مشاهده گردید (p value=0.02) و همچنین شدت درد نیز در گروه بیماران کاهش قابل توجهی نشان داد بطوری که بر اساس معیار VAS شدت درد حتی به گروه به حد نرمال بسیار نزدیک گردید ((p value=0.05. 7/21 درصد بیماران نتایج رنگ آمیزی مثبت داشتند که 2/8 درصد آنها علایم دیسپلازی را دارا بوده اند و از نظر مقادیر CEA و IgG سرمی در بیماران با رنگ آمیزی مثبت و رنگ آمیزی منفی و دارای دیسپلازی و فاقد دیسپلازی تفاوت قابل توجهی مشاهده نگردید (P>0.05). بحث نتیجه گیری : نتایج حاکی از توانایی درمان با کورتیکواستروئید موضعی در کاهش IgG سرمی و همچنین کاهش میزان درد بر اساس VAS بیماران مبتلا به ضایعات لیکنوئید دهانی اولسراتیو می باشد هر چند این درمان بر تغییرات CEA نتایج موثری را نشان نداد، اما به نظر می رسد که این نوع درمان می تواند به عنوان روشی موثر و کم عارضه در درمان ضایعات لیکنوئید مورد توجه قرار گیرد.