تاثیر پیوند میتوکندری بر شاخص¬های اختلال عملکرد قلبی-ریوی در موش صحرایی مبتلا به سپسیس

Abstract

سپسیس، به عنوان اصلی ترین علت مرگ بیماران بدحال شناخته می شود و با این وجود هیچ روش درمانی موثری تا کنون برای درمان آن شناخته نشده است. یکی از علل اصلی مرگ بیماران بدحال مبتلا به سپسیس، اختلالات قلبی-ریوی ناشی از آن است. اخیرا نشان داده شده است که پیوند میتوکندری می تواند به عنوان یک درمان در بیماران با ایسکمی میوکارد و آسیب پرفیوژن مجدد استفاده شود اما تاکنون هیچ مطالعه ای تاثیر آن را بر پیامدهای ناشی از سپسیس بررسی نکرده است. لذا برآن شدیم تا در مطالعه ای به نقش پیوند میتوکندری در کاهش اختلال عملکرد ناشی از سپسیس بپردازیم. روش کار و مواد: تعداد ۶۰ رت وارد مطالعه شده و به صورت تصادفی در ۶ گروه کنترل، شم، CLP، CLP + بافر ایزولاسیون فاقد میتوکندری، مداخله با یک تزریق میتوکندری به گروه CLP و مداخله با دو تزریق میتوکندری به گروه CLP تقسیم شدند. میزان تغییرات ساختاری بافت قلب براساس انفلیتراسیون سلولی، سارکوپلاسم واکوئله، دژنراسیون بافتی، هسته کناری، و فیبروزیس درجه بندی شده و در بین گروه ها مقایسه شد. همچنین فاکتور های مرتبط با عملکرد میتوکندری قلبی (ATP, mtROS و پتانسیل غشای میتوکندری)، سایتوکاین های التهابی (IL-6, IL-1β, TNF-α, cTnI) و ژن های دخیل در بیوژنز میتوکندری در قلب (PGC-1, Sirt-1, DRP-1, Mfn-1, Mfn-2) اندازه گیری شده و در بین گروه های مختلف مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: تزریق میتوکندری کوتاه مدت توانست این تغییرات را از بین برده و یا تا موارد تغییرات خفیف، کاهش دهد. افزایش ROS میتوکندریایی ناشی از سپسیس، به دنبال پیوند میتوکندری کوتاه مدت و بلندمدت، به طور معناداری، جبران شده و کاهش یافته است (p<0.05 و p<0.01). اما کاهش ATP ناشی از سپسیس، فقط به دنبال تزریق دو نوبت میتوکندری افزایش معناداری داشته است (p<0.05). همچنین، کاهش چشمگیر پتانسیل غشای میتوکندری ناشی از سپسیس، به پیوند میتوکندری پاسخ ضعیفی داده و افزایش معناداری نداشت. تغییرات بیان ژن های میتوکندریایی ناشی از سپسیس، به دنبال دریافت دو نوبت پیوند میتوکندریایی معنادار بوده اما در یک نوبت معنادار نبود. تولید افزایش یافته سایتوکاین های التهابی در پاسخ به سپسیس نیز، به دنبال پیوند میتوکندریایی کوتاه مدت و بلندمدت، در هر دو حالت کاهش معناداری داشته است.