مقایسه محل شکست باند و آسیب های مینایی بین روش های مختلف دباندینگ براکت های فلزی

Abstract

مقدمه و هدف : آسیب های مینایی طی پروسه دباندینگ براکت های ارتودنسی یکی از نگرانی ها در درمان های ارتودنسی ثابت می باشد. هدف این مطالعه مقایسه آسیب های مینایی و شاخص ادهزیو باقی مانده (ARI) قبل و بعد از دباندینگ براکت های فلزی بین پنچ روش مختلف دباندینگ می باشد. مواد و روش‌ها : در این مطالعه آزمایشگاهی 200 دندان پرمولر انسانی که اخیرا کشیده شده بودند، به طور تصادفی در پنج گروه تقسیم بندی شدند. بعد از باندینگ براکت ها، آن ها به وسیله یکی از روش های زیر از سطح دندان برداشته شدند: پلایر How ، پلایر Bracket removal، پلایر Ligature cutter، Crown remover و اسکیلر اولتراسونیک. تعداد، طول و جهت ترک های مینایی به وسیله استریومیکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفت. شاخص ادهزیو باقی مانده (ARI) و ترک های Pronounced نیز مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته‌ها : در تمامی گروه ها تعداد و طول ترک های مینایی افزایش معناداری را طی دباندینگ نشان دادند(P<0.001). بیشترین و کمترین اختلاف در تعداد و طول ترک های مینایی به ترتیب در Crown remover و اسکیلر اولتراسونیک مشاهده شد(P=0.017). تفاوت معناداری در شاخص ادهزیو باقی مانده (ARI) بین گروه های مختلف دیده نشد(P=0.282). تعداد و طول ترکهای مینایی در تمامی Scale های ARI به جز Scale صفر، افزایش نشان داد(P<0.001). بعد از دباندینگ، ترک مختلط، بیشترین افزایش را نشان داد (5/78%) و هیچ نمونه ای با ترک افقی مشاهده نشد. نتیجه گیری : دباندینگ براکت های ارتودنسی به طور بالقوه باعث افزایش تعداد و طول ترک های مینایی می شود. دباندینگ براکت های ارتودنسی با استفاده از اسکیلر اولتراسونیک به عنوان روشی کم خطر توصیه می شود.