تعیین ارتباط تبدیل به بدخیمی یا عود با محل ایجاد پاپیلوم اینورت

Abstract

شایع ترین علت منجر به عود IP ، شکست درمانی، رزکسیون ناکامل تومور یا عدم برداشت حاشیه کافی در هنگام رزکسیون می باشد. ریسک عود تورمور با نوع متد جراحی انتخابی مرتبط می باشد؛ به طوری که بالاترین میزان عود گزارش شده در جراحی های محدود شامل پولیپکتومی، اتموئیدکتومی مرسوم، اسفنوئیدکتومی و جراحی Caldwell-Luc می باشد. به همین جهت هدف از مطالعه حاضر، تعیین ارتباط تبدیل به بدخیمی یا عود با محل ایجاد پاپیلوم اینورت می باشد. روش کار: در این مطالعه بررسی مقطعی از نوع گذشته نگر کلیه بیمارانی که با تشخیص پاپیلوم اینورت تحت جراحی در بین سالهای 1389 تا سال 1399 قرار گرفته بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات مطالعه از پرونده بالینی بیماران استخراج شد. موارد IP بر اساس سابقه جراحی در گذشته به سه گروه Primary، Residual و Recurrent تقسیم شد. بیماران پس از جراحی، بر اساس نوع جراحی انجام شده به سه گروه endoscopic surgery، external surgery و combined approaches تقسیم شدند. تبدیل به بدخیمی در بیماران بر اساس نتایج پاتولوژی نمونه بیوپسی بود. عوارض جراحی در بیماران بر اساس طبقه بندی Calvien-Dindo طبقه بندی شد. یافته ها: متوسط سنی بیماران 53/17±96/54 سال و اکثریت(2/65%) مرد بودند. از 23 بیمار مورد مطالعه 14 نفر(9/60%) پاپیلوم اینورت و 9 نفر(1/39%) پاپیلوم اینورت بدون دیسپلازی بود. 6 نفر(1/26%) عود تومور داشتند ودر 2 نفر(6/8%) تبدیل به بدخیمی تومور دیده شد. 6 نفر(1/26%) خونریزی داشتند و محل تومور 5 نفر(7/21%) اتموئید ، 7 نفر(4/30%) فونتانل ،6 نفر(1/26%) سینوس ماگزیلاری ، 1 نفر(3/4%) سینوس فرونتال ، 1 نفر(3/4%) اسفنوئید ، 3 نفر(0/13%) مختلط بود. 15 بیمار گسترش از محل منشا گیری تومور به نواحی : 5 نفر(3/33%) ماگزیلار ، 5 نفر(3/33%) اسفنوئید ،3 نفر(0/20%) اسکال بیس و اربیت و 2 نفر(3/13%) لامینا پاپیراسه بود.