| dc.contributor.advisor | صمدی, محمود | |
| dc.contributor.author | نیکنام, ایل ناز | |
| dc.date.accessioned | 2021-12-20T10:09:31Z | |
| dc.date.available | 2021-12-20T10:09:31Z | |
| dc.date.issued | 1399 | en_US |
| dc.identifier.uri | http://dspace.tbzmed.ac.ir:8080/xmlui/handle/123456789/65767 | |
| dc.description.abstract | دیسپلازی برونکوپولمونری از عوارض جانبی شایع در نوزادان زودرس با بروز 5-68 % است که با کاهش سن حاملگی و وزن هنگام تولد به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌یابد. با توجه به وجود برخی شواهد مبنی بر اثر مثبت سیلدنافیل در کنترل و درمان بیماری¬های مزمن ریه در نوزادان همچون دیسپلازی برونکوپولمونری و هم‌چنین با توجه به عدم توافق بر روی عوارض جانبی حاصل از سیلدنافیل در مطالعات گذشته، این مطالعه با هدف بررسی نقش سیلدنافیل درمان بیماری¬های مزمن ریه نوزادان به انجام رسید.
روش‌ها و مواد: این مطالعه به‌صورت یک کارآزمایی بالینی کنترل‌شده با دارونما (Placebo Controlled) اجرا شد و بیماران به دو گروه شاهد و مداخله به‌طور تصادفی تقسیم شد. قرص سیلدنافیل 50 میلی‌گرم با دوز 2 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن هر 8 ساعت در گروه مداخله و دارونما به‌صورت یک‌شکل و یکرنگ با همان ویژگی‌ها در گروه شاهد برای بیماران آغاز شد. پس از یک دوره درمان 10 روزه، متغیرهایی از قبیل میزان نیاز به اکسیژن (FiO2)، نوع حمایت تنفسی و میزان نیاز آن، تغییرات فشار شریان پولمونر(اندازه‌گیری شده توسط اکوکاردیوگرافی)، مدت بستری در بیمارستان و تغییرات فشار سیستمیک در بیماران گروه مداخله و شاهد اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: در این مطالعه 40 بیمار بررسی شدند که دو بیمار به خاطر مرگ و عدم تحمل تغذیه از مطالعه خارج شد. 19 نفر در گروه کنترل (50%) و 19 نفر (50%) در گروه مداخله جای گرفتند. مدت بستری پس از شروع درمان در گروه کنترل 55/13± 26/35 روز و در گروه مداخله 36/9±21 روز بود که مقدار قابل‌توجهی در گروه مداخله کاهش یافت (006/0=P value). بیماران در گروه کنترل از روز تقریباً 11پس از شروع درمان (19/9 ± 47/11) و در گروه مداخله از روز تقریباً 8 پس از شروع درمان (84/3 ± 21/8) ، حمایت تنفسی با فشار مثبت به حمایت تنفسی به صورت جریان آزاد اکسیژن تغییر پیدا کرد که این مدت، گروه مداخله کاهش چشمگیری داشت (001/0=P value). روند تغییر FiO2 تفاوت معنی‌داری بین دو گروه نداشت (710/0=P value). در هیچ‌یک از بیماران افت فشار سیستولیک و دیاستولیک شدید مشاهده نشد. تعداد بیمارانی که فشار پولمونر آن‌ها در طی درمان بهبود یافت به‌طوری معنی‌داری در گروه مداخله بیشتر از گروه کنترل بود ((1%/21)4 در گروه کنترل در مقایسه با (4%/68)13 در گروه مداخله، 003/0 = P value). | en_US |
| dc.language.iso | fa | en_US |
| dc.publisher | دانشگاه علوم پزشکی تبریز، دانشکده پزشکی | en_US |
| dc.subject | سیلدنافیل | en_US |
| dc.subject | بیماری¬های تنفسی مزمن | en_US |
| dc.subject | نوزادان، فشار شریان پولمونری | en_US |
| dc.title | بررسی تأثیر سیلدنافیل در درمان بیماری مزمن ریه نوزادان | en_US |
| dc.type | Thesis | en_US |
| dc.contributor.supervisor | موسوی, میرهادی | |
| dc.contributor.supervisor | محله‌ای, مجید | |
| dc.identifier.docno | 6010163 | en_US |
| dc.identifier.callno | 10163 | en_US |
| dc.description.discipline | کودکان | en_US |
| dc.description.degree | دکترای تخصصی | en_US |
