بررسی اثر اگزوزومهای مشتق از سلول های T افراد مبتلا به استئوپورز بر پروفایل بیان ژنی و عملکرد استئوبلاستی در مقایسه با افراد سالم

Abstract

پوکی استخوان یک اختلال اسکلتی شایع است که به سن نسبت داده می شود و به عنوان تخریب سیستماتیک توده استخوان و ریز معماری منجر به شکستگی استخوان تعریف می شود. علت اصلی شکستگی پوکی استخوان است. به خصوص ، هنگامی که زنان یائسه می شوند. از آنجا که پاتوژنز پوکی استخوان چند عاملی است ، اجزای سیستم ایمنی بدن تأثیرات شدیدی بر استخوان دارند. هنگامی که اصطلاح "استئو ایمونولوژی" به اکتشافات مرتبط با عملکرد سیستم ایمنی بدن اشاره دارد ، که بر تعادل بازسازی استخوان تأثیر می گذارد و به درک فراوانی پوکی استخوان و واکنش های التهابی کمک می کند. از نظر فرضی ، پوکی استخوان بعد از یائسگی به عنوان یک فرآیند خود ایمنی و التهابی مشخص می شود که در آن سلول های T دارای بخش های قابل توجهی هستند. وجود اگزوزوم تقریباً در همه مایعات بیولوژیکی و همچنین در هنگام شکست در بازسازی استخوان گزارش شده است. چنین وزیکول های خارج سلولی چندین نقش در تنظیم شبکه های استئوکلاستیک یا استئوبلاستیک دارند. مواد و روش ها: 20 میلی لیتر نمونه خون از زنان یائسه و پوکی استخوان گرفته شد. پس از جداسازی سلولهای تک هسته ای خون محیطی (PBMCs) ، سلولهای T از طریق روش مرتب سازی سلولهای فعال مغناطیسی (MACS) جدا شدند. سپس اگزوزومهای CD9 + ، CD63 + و CD81 + از سلولهای T پوکی استخوان و غیر پوکی استخوان استخراج شدند و استئوبلاستهای طبیعی برای ارزیابی عملکرد استئوبلاستیک و بیان ژن با اگزوزوم سلول T به دست آمده تحت درمان قرار گرفتند. یافته ها: بیان Runx2 ، کلاژن نوع I ، استئوپونتین و استئوکلسین در استئوبلاست های تحت درمان با اگزوزوم سلول T استئوپروتیک کاهش یافت. در حالی که ، افزایش بیان ژن های ذکر شده پس از درمان با اگزوزوم سلول T غیر پوکی استخوان مشاهده شد. علاوه بر این ، فعالیت استئوبلاستها قلیایی فسفاتاز (ALP) تحت درمان با اگزوزوم سلول T غیر پوکی استخوان کاهش یافته است. اما این فعالیت در گروه دیگر افزایش یافت.