نگرش و آمادگی پرستاران مراکز آموزشی درمانی تبریز نسبت به تجویز در پرستاری

Abstract

چکیده مقدمه: تجویز، یک دستور داروئی به صورت کتبی یا شفاهی است که نیازمند مهارتی پیچیده و چالش برانگیز است. تجویز در پرستاری یک مقوله ی نسبتا جدید است؛ بنابراین نیازمند بررسی نگرش و آمادگی برای پرستاران می باشد. این مطالعه با هدف بررسی نگرش و آمادگی پرستاران مراکز آموزشی درمانی تبریز نسبت به تجویز در پرستاری انجام شده است. مواد و روش: این مطالعه از نوع توصیفی بوده و با مشارکت 335 پرستار شاغل در بخش های مختلف مراکز آموزشی درمانی تبریز انجام شد. نمونه گیری به صورت تصادفی سهمیه ای از مراکز ده گانه تبریز انجام شد. پرسش نامه دموگرافیک و پرسش نامه 20 سوالی نگرش و آمادگی تجویز توسط پرستار پس از اخذ رضایت نامه از پرستاران 10 مرکز آموزشی درمانی تبریز طی مدت 7 ماه از آذر ماه سال 1398 تا تیر ماه سال 1399 تکمیل شد. داده ها بعد از جمع آوری با نرم افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره نگرش و آمادگی به ترتیب (15/8)79/34 و (01/6)99/36 بود. 4/28 درصد از پرستاران مخالف تجویز در پرستاری و 6/71 درصد موافق بودند. کمترین نمره سؤالات آمادگی (02/1) 25/3 مربوط به عبارت" من می‌توانم تمام مسئولیت ناشی از تجویز و تجویز خود را بر عهده بگیرم." و بیشترین میانگین نمره (82/0)07/4 مربوط به عبارت" در صورت داشتن حق تجویز، به آموزش بیشتری در فارماکولوژی نیاز خواهم داشت." نتایج آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن برای محاسبه میزان رابطه بین این دو متغیر حاکی از همبستگی مثبت و معنادار بود (72/0=r، 05/0> P). همچنین افراد با سوابق بالای 15 سال، استخدام رسمی و پیمانی و کسانی که تحصیلات کارشناسی ارشد داشتند نسبت به افراد با سوابق پایین تر، مستخدمین طرح و قراردادی و تحصیلات کارشناسی از نگرش و آمادگی بالاتری برخوردار بودند. نتیجه‌ گیری: پرستارانی که نمره نگرش بالاتری داشتند، دارای نمره آمادگی بالاتری بودند و برعکس پرستارانی که نمره نگرش ایشان کمتر بود از آمادگی کمتری نسبت به تجویز پرستاری برخوردار بودند بدین سان می توان با افزایش دانش دارویی و بهبود مسئولیت پذیری، مدیریت و مهارت های رهبری آنها را برای این نقش جدید آماده کرد.