مقایسه القاء بیهوشی با دوز افزایشی نسبت به دوز بالای ثابت سووفلوران در کودکان

Abstract

مطالعات انجام شده مبنی بر کاهش عارضه استفاده از سووفلوران به صورت دوز بالای ثابت و اهمیت استفاده آن در کودکان و نبود مطالعات کافی در ایران موجب شد مطالعه حاضر را با هدف مقایسه عوارض و کیفیت بیهوشی بین دو روش القا بیهوشی بادوز افزایشی و با دوز بالای ثابت سووفلوران در کودکان به انجام برسانیم. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سویه کور سالهای 1397 و 1398در بیمارستان کودکان تبریز با مشارکت 50 بیمار که به روش نمونه گیری متوالی وارد مطالعه شدند، به صورت تصادفی در دو گروه دوز ثابت و دوز افزایشی تقسیم شدند. سیستم بیهوشی بعد از بستن والو pop-off و انتهای سیستم با دست با مخلوط اکسیژن 30%و نیتروس اکسید 70% پر شد. سپس با ماسک پر شده با گازهای بیهوشی اینداکشن استنشاقی با ماسک شروع شد و بعد از دو دقیقه سووفلوران ,8 % به گازها ی بیهوشی اضافه شد؛ در گروه دوم اینداکشن بیهوشی مثل گروه اول با اکسیژن و نیتروس اکسید شروع شد و بعد از دو دقیقه سوفلوران با غلظت 1% اضافه شد و بعد از هر 2-3 تنفس سوفلوران 1% اضافه شد؛ بعد از بین رفتن رفلکس پلکی غلظت گاز بیهوشی را به 50 % اکسیژن و50% نیتروس اکسیدو3 % سووفلوران تغییر داده شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون رابطه مجذور کا برای مقایسه متغییر های کیفی بین دو گروه و آزمون مقایسه میانگین ها از قبیل Independent Sample's T-test و آزمون طرح اندازه گیری های مکرر با در نظر گرفتن متغیر های واسطه ای Repeated Measerment of ANOVA جهت مقایسه متغییر های کمی در دو گروه مورد مطالعه استفاده شد. میزان P کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها : میانگین±انحراف از بین رفتن رفلکس چشمی در گروه دوز ثابت بر حسب ثانیه برابر 62.85±6/66در گروه دوز افزایشی برابر 91.29±8/20بود که دارای اختلاف آماری معناداری بود(P=0.001). همچنین میانگین±انحراف مدت زمان تعبیه LMA در گروه دوز ثابت بر حسب ثانیه برابر 59.12±6/93 در گروه دوز افزایشی برابر 42.20±5/20 بود که دارای اختلاف آماری معناداری بود(P=0.001). زمان لازم برای اینداکشن بیماران گروه دوز افزایشی برابر 73.8255±7/11 ثانیه و برای گروه دوز ثابت برابر 95.20±8/90 که نتایج گروه دریافت کننده دوز افزایشی دارای اختلاف آماری با گروه دریافت کننده دوز ثابت است(P=0.011).