تهیه و ارزیابی نانوذرات کایتوزان- متوترکسات کراس لینک شده با استفاده از اینوزیتول هگزافسفات

Abstract

پيش زمينه: سیستم های دارو رسانی با کاهش اثرات جانبی دارو امروزه مورد توجه می باشند. نانوژل ها از جمله سیستم های دارو رسانی هستند که کاربردهای بسیار زیادی دارند. کایتوزان پلیمری زیست سازگار و زیست تخریب پذیر است که با داشتن عامل های آمینی در زنجیره ی مولکولی خود توانایی برقراری پیوند یونی را دارد و می تواند در تهیه نانوذرات مورد استفاده قرار گیرد. TPP از کراس لینکرهای فیزیکی کایتوزان است. هدف: در این مطالعه مولکول InsP6 به عنوان کراس لینکری مجزا برای کایتوزان مورد بررسی قرار گرفته است و ویژگی هایی از جمله اندازه و پتانسیل زتا، سمیت، جذب سلولی و همچنین drug loading برای ذرات تهیه شده ی کایتوزان با هر دو نوع کراس لینکر برای داروی MTX مورد مقایسه قرار گرفته است. روش ها: اندازه ذرات و پتانسیل زتا به کمک DLS اندازه گیری شد، میزان جایگیری دارو در نانوژل ها به کمک روش غیر مستقیم، با استفاده از اسپکتروسکوپی Visi-UV بررسی شد. بررسی جذب سلولی ذرات به کمک فلوسایتومتری انجام شد و سمیت هم به کمک روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. رده سلولی مورد استفاده در بررسی های سلولی 7-MCF می باشد. یافته ها: در ذرات تهیه شده با کراس لینکر InsP6 اندازه ها بزرگتربودند، پتانسیل زتا برای این ذرات 97/6 -بود که با پتانسیل زتای ذرات تهیه شده با کراس لینکر TPP بسیار متفاوت بودند. لود دارو برای نانوژل های تهیه شده با کراس لینکر InsP6 بیشتر بود. در سمیت و همچنین Uptake ذرات تفاوت معنا داری نداشتند و هر دو نانوذره فاقد سمیت بودند. نتيجه: این پروژه به جهت معرفی اینوزیتول هگزا فسفات به عنوان کراس لینکری فیزیکی برای کایتوزان انجام شد، InsP6 میتواند کراس لینکری مناسب برای کایتوزان باشد و البته با مطالعه ی بیشتر میتوان اندازه و ویژگی های فیزیکی دیگر را متناسب با کاربرد بهبود بخشید