مقایسه ی اثر دیفن هیدرامین و اندانسترون وریدی در کنترل تهوع و استفراغ پس از جراحی گوش میانی

Abstract

تهوع و استفراغ بعد از عمل (PONV) یک عارضه شایع در بیماران تحت عمل جراحی گوش میانی با بیهوشی عمومی است که می تواند ترخیص بیمار از بخش مراقبت های پس از بیهوشی را به تأخیر بیندازد و پذیرش پیش بینی نشده بیمارستان را افزایش دهد. در حال حاضر در کشور ما هیچ پروتکل مشخصی برای نحوه ی اداره PONV و استفاده از داروهای ضد استفراغ ارائه نشده است. بنابرین در این مطالعه اثرات درمانی اندانسترون و دیفن هیدرامین وریدی در کنترل تهوع و استفراغ بعد از جراحی گوش میانی پرداختیم تا بتوانیم با روش بیهوشی و مداخلات دارویی به کار گرفته تهوع و استفراغ بعد از عمل را به حداقل برسانیم. روش کار: 100 بیمار تحت عمل جراحی های گوش میانی، به صورت تصادفی در یکی از دو گروه اندانسترون یا دیفن هیدرامین قرار گرفتند. تمامی بیماران با یک روش تحت بیهوشی قرار گرفت. گروه یک قبل از القای بیهوشی 4 میلی گرم اندانسترون داخل وریدی و گروه2، 50 میلی گرم دیفن هیدرامین داخل وریدی دریافت کرد. فشار خون، ضربان قلب ، سطح اشباع اکسیژن، وجود و شدت تهوع و استفراغ اندازه گیری شد. آنالیز های آماری مناسب با استفاده از نسخه 20 نرم افزار SPSS انجام شد و سطح معنی داری آماری 05/0 در نظر گرفته شد.

یافته¬ها: به طور کلی از نظر وجود تهوع و استفراغ اختلاف معنی داری بین دو گروه دارویی مشاهده نشد .مدت اقامت در ریکاوری در گروه دیفن هیدرامین به طور معنی داری بیشتر بود(03/0p=). در بررسی متغیرهای همودینامیک فشار خون سیستولیک، دیاستولیک و ضربان قلب بعد از تزریق داروی ضد استفراغ در گروه دیفن هیدرامین افزایش معنی داری داشت (001/0p=).