مقایسه تاثیر تزریق متیل پردنیزولون به دو روش وریدی و انتراتکال در پیامد آسیب حاد نخاعی توراکولومبار

Abstract

آسیب حاد نخاعی کامل همراه با پارگی مکانیکی و غیر قابل برگشت نورون ها و آکسون ها همراه است که رویدادی غیر قابل ترمیم می باشد. با وجود مطالعات متعدد در 40 سال اخیر، تا کنون درمان دارویی اثر بخش و استانداردی برای این بیماری شناخته نشده است، از میان داروها، متیل پردنیزولون تنها دارویی است که در شرایط ترومایی حاد نخاعی قابل استفاده است. هدف: در این مطالعه برآن شدیم تا تاثیر تزریق متیل پردنیزولون به دو روش وریدی و انتراتکال در پیامد اسیب حاد نخاعی توراکولومبار را مقایسه کنیم. روش کار و مواد: این مطالعه Randomized control trial بوده و بر روی 57 بیمار با آسیب حاد طناب نخاعی به دنبال ترومای فقرات توراکولومبار مراجعه کننده از سال 95 تا 97 که به بیمارستان امام رضای تبریز انجام شد. در این مطالعه بیماران به دو گروه دریافت کننده متیل پردنیزولون اینتراتکال (9= n) و گروه تحت درمان با متیل پردنیزولون داخل وریدی (n=28)تقسیم شدند .نتایج به دست آمده توسط نرم افزار SPSS(ver.21) مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از 57 بیمار مورد مطالعه،از نظر جنسیتی 8 نفر(14 %) زن و 49 نفر (85 %) مرد بودند. در این مطالعه بررسی اختلاف بین دو گروه بر اساس نمره دهی Light Touch ASIA Score و Pin Prick ASIA Score و Motor ASIA Score و modified frankel scale در بدو مراجعه و هنگام ترخیص از بیمارستان و فالوی 6 ماه بعد معنا دار نبود و همچنین بررسی اختلاف دو گروه بر اساس عوارض در طول بستری معنا دار نبود. در این مطالعه سطح سرمی Malondialdehyde (MDA) در روز اول در گروه دریافت کننده متیل پردنیزولون داخل وریدی56/0 ± 12/2 و در گروه اینتراتکل52/0 36/2 بود که تفاوت بین دو گروه معنی دار نبود و در روز چهارم نیز تفاوت بین دو گروه معنی دار نبود. سطح سرم Total antioxidant capacity(TAC) در گروه دریافت کننده متیل پردنیزولون داخل وریدی4/0 ± 14/1 و در گروه اینتراتکل 1.26±0.43 بود که تفاوت بین دو گروه معنی دار نبود(17/0 Pvalue=) و در روز چهارم در گروه اینتراونوس21/0 ± 02/1 بود و در گروه اینتراتکال32/0 ± 10/1 (42/0 P value=) بود.