بررسی تاثير اکسی پيان های افزاينده محلوليت و مهارکننده gp-P بر نفوذپذيری روده ای سيروليموس از فرمولاسيون های microemulsifying-self

Abstract

هدف: هدف از این مطالعه بررسي تاثير اکسي پيان هاي افزاينده محلوليت و مهارکننده P-gp بر نفوذپذيري روده اي سيروليموس از فرمولاسيون هاي self-microemulsifying بود. توانایی این فرمولاسیونها در افزایش انحلال و جذب روده ای سیرولیموس مطالعه و مقایسه گردید. مواد و روشها: کشش سطحی حاملها، فرمولاسیونها و نانوامولسیونهای تهیه شده بررسی گردید. طرح آماری باکس-بنکین به منظور بررسی تاثیر متغیرهای مستقل (مقدار روغن، سورفکتانت و کوسورفکتانت ) بر روی پاسخها ( درصد ترنس میتانس، اندازه قطره ای، شاخص پلی دیسپرسیته، شکست نوری و پتانسیل زتا) به کار برده شد. فرمولاسیونهای بهینه سازی شده حاوی اکسیپیان های مختلف تهیه گردید و رهش برون تنی و نفوذپذیری روده ای آنها تعیین و مقایسه گردید. نتایج: نانوامولسیون های تهیه شده از فرمولاسیونهای حاوی کرموفور کمترین میزان کشش سطحی را نشان دادند. اندازه ذره ای فرمولاسیون بهینه سازی شده حاوی کاپریول، کرموفور و ترنس کوتول 38/45 نانومتر بود. فرمولاسیونهای بهینه سازی شده افزایش معنی داری را در انحلال دارو نشان دادند. (بیش از 85% رهش در 5 دقیقه). فرمولاسیونهای حاوی کرموفور، ترانسکوتول و کاپریول بهترین نتایج را از نظر اندازه ذره ای، انحلال دارو و افزایش نفوذپذیری روده ای دارو نشان دادند. نفوذپذیری سیرولیموس در فرمولاسیون یادشده (F5) 46/3 برابر بزرگتر از نفوذپذیری محلول سیرولیموس بود. نفوذپذیری موثر روده ای سیرولیموس در فرمولاسیونهای F2 ، F4 و F5 که هر سه حاوی کاپریول و کرموفور بودند به صورت معنی داری بزرگتر از نفوذپذیری محلول ساده سیرولیموس بود. بحث و نتیجه گیری: طرحهای آماری می توانند برای بررسی اثر هر یک از اجزا در ایجاد نانوامولسیونها و دستیابی به فرمولاسیونهای self-microemulsifying با خصوصیات فیزیکوشیمیایی مطلوب به کار بروند. دارورسانی سیرولیموس با استفاده از فرمولاسیونهای SMEDDS می تواند نفوذپذیری روده ای سیرولیموس را بهبود ببخشد. به کار بردن کاپریول و کرموفور به عنوان اکسیپیانهای افزاینده محلولیت و مهار کننده Pg-p می تواند باعث افزایش معنی دار میزان جذب سیرولیموس گردد.