نقش مسیر AMPK در رمودلینگ قلبی ناشی از انفارکتوس میوکارد حاد

Abstract

مقدمه: نشان داده شده است که متفورمین در انفارکتوس میوکارد دارای اثرات کاردیو پروتکتیو می باشد. در انفارکتوس میوکارد سیستم ایمنی بواسطه تحریک گیرنده های Toll like فعال می شود. در این مطالعه اثرات درمانی حاد و پیش درمانی تحت مزمن با متفورمین بر روی فعالیت گیرنده هایToll like و ارتباطش با AMPK در انفارکتوس میوکارد ناشی از ایزوپروترنول در موشهای صحرایی مورد ارزیابی قرار گرفت. روش ها: ایزوپروترنول بصورت زیر جلدی با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت دو روز تزریق شد ومتفورمین بصورت خوراکی و با دوز های 25و50و100 میلی گرم بر کیلوگرم دو بار در روز به مدت دو روز در مرحله حاد و به مدت 14 روز در مرحله تحت مزمن تجویز گردید. نتایج: ایزوپروترنول باعث نکروز و فیبروز شدید همراه با کاهش فشار شریانی قدرت انقباضی و انبساطی بطن چپ شد. آنالیز هیستوپاتولوژیکی کاهش نکروز و فیبروز در تمامی گروهای درمانی را نشان داد. متفورمین با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم بصورت معنی داری (p<0.01,p<0.05) باعث افزایش قدرت انقباضی (LVdp/dt max) از439±2988 و380±3399 میلی متر جیوه بر ثانیه به332±4699 و 212±4737 به ترتیب در گروه MI مرحله حاد و تحت مزمن گردید. متفورمین همچنین سطوح میوکاردی TNF-ɑ (68% و 59% p<0.001 0) و IL-6 (84% و 75% p<0.001) به علاوه فعالیت آنزیم میلو پراکسیداز (25% و 55% p<0.01) را به ترتیب در مرحله حاد و تحت مزمن کاهش داد. متفورمین 100 میلی گرم بر کیلوگرم در مرحله حاد و متفورمین 25 میلی گرم بر کیلوگرم در مرحله پیش درمانی تحت مزمن بطور معنی داری p<0.001)) سطح فسفریلاسیونAMPK را تا 165% و 185% افزایش داد. این با کاهش معنی دار سطح MYD88 , آداپتور پروتئین گیرند های Toll like , (p<0.01, p<0.001) در میوکارد که بعد از انفارکتوس میوکارد افزایش یافته بود (p<0.01, p<0.001) می شود. نتیجه گیری: ما اینگونه استنباط می کنیم که اثرات کاردیوپروتکتیو متفورمین می تواند وابسته به زمان و غلظت بوده وفعال سازی AMPK بوسیله متفورمین و نهایتا سرکوب فعالیت گیرنده های Toll like که می تواند نشانگر ارتباط بین AMPK و TLRs باشد به عنوان هدف درمانی در محافظت از قلب انفارکته مد نظر قرار بگیرد.