مطالعه حل پذیری سلکوکسیب به روش هم حلالی

Abstract

محلوليت يکي از مهمترين ويژگيهاي فيزيکوشيميايي داروهاست و افزايش محلوليت داروها به دليل افزايش فراهم زيستي آنها , همچنان موضوع مهمي در علم داروسازي مي باشد. محلوليت يک دارو اساسآ به ويژگيهاي فيزيکي و شيميايي حلال و حل شونده بستگي دارد ، همچنين به دما وابسته است. كوسولوانسي مهمترين روش براي افزايش محلوليت دارو‌هاي با محلوليت آبي پايين است. يك سري معادلات رياضي براي پيش بيني محلوليت داروها در مخلوط آب كمك حلال ارائه شده است. مدل جويبان-آكري قدرت پيش بيني بهتر با درصد خطاي کمتري نسبت به ساير مدلهاي كوسولوانسي دارد. هدف : افزایش محلولیت سلکوکسیب به روش هم حلالی روش کار: در اين كار محلوليت داروي سلکوکسيب در مخلوط آب+ ايزوپروپيل الکل، ايزوپروپيل الکل + N- متيل¬پيروليدون و آب + N-متيل پيروليدون درچهار دماي 25،30، 35 و40 درجه سانتيگراد با استفاده از روش shake-flask تعيين شده است. در اين روش محلول ها بعد از رسيدن به حالت تعادل ، با استفاده از فيلتر صاف شده و غلظت دارو به روش اسپكتروفتومتری در طول موج 254.5 نانومترتعيين مقدار گرديد. محلوليت داروها با افزايش كمك حلال افزايش مي يابد و N-متيل پيروليدون قدرت افزايش محلوليت بهتري نسبت به ايزوپروپيل الکل دارد. همچنين داده هاي بدست آمده براي ارزيابي قدرت پيش بيني محلولیت داروها در مخلوط آب-كمك حلال با استفاده از مدل هاي , QSPR ارائه شده قبلي بكار رفته است. درصد خطاي پيش بيني بدست آمده بين داده‌هاي تجربي و محاسباتي بيانگر قدرت پيش بيني مدل در يك محدوده قابل قبول است. نتیجه گیری: بر اساس اين يافته ها N متيل¬پيروليدون و ايزوپروپيل¬الکل مي¬توانند به عنوان يك كمك حلال مناسب در داروسازي بكار رود و قدرت مدلهاي QSPR ارائه شده قبلي تاييد مي گردد. با افزودنNMP و ایزوپروپیل الکل به عنوان کمک حلال محلولیت و همچنین افزایش دما محلولیت سلکوکسیب افزایش می یابد.