بررسي تاثير مصرف مزمن دی متیل فومارات بر روي علائم محروميت از مرفين درموش صحرايي نر

Abstract

مقدمه: استفاده طولانی مدت از اپیوئیدها با بروز تحمل و وابستگی به آنها همراه می‌باشد که مکانیسم‌های متعددی در بروز آن ها مطرح شده است از جمله بروز استرس اکسیداتیو و ازدیاد تولید فاکتور‌های التهابی. در خصوص دی متیل فومارات توانایی در افزایش فعالیت مسیر‌های انتی اکسیدانی و کاهش ریلیز واسطه‌های شیمیائی التهابی مانند TNF-αو IL-6 به اثبات رسیده است. هدف: بررسی تاًثیر احتمالی مصرف مزمن دی متیل فومارات در بروز علائم محرومیت از مرفین در موش صحرائی نر بود. مواد و روش ها: حیوانات در 5 گروه هشت تايي شامل گروه یک: مورفین + سالین، گروه‌های 2و3و4: مورفین به‌ همراه سه دوز مختلف دی متیل فومارات. گروه5: مؤثرترین دوز دی متیل فومارات بدون مورفین را دریافت نمود. پس از وابسته نمودن حيوانات به مورفين (تزریقات 9 روزه دوزهای فزاینده مرفین), علائم سندرم محروميت بعد از تزريق نالوکسان در هر کدام از گروه ها ثبت شده و تاثير دی متیل فومارات ارزيابي شد. بعد از اتمام مطالعات رفتاری، موش ها را بیهوش کرده و خون گیری کرده و با تست الایزا میزان MDA و TNF-α را در گروه‌های مختلف سنجیدیم. یافته ها: دی متیل فومارات در دوز‌های ۱۵ ٬ ۳۰ و به ویژه ۶۰ میلی گرم به ازای کیلوگرم به طور معنی‌داری (P<0.05) توانست موجب کاهش علائم سندرم محرومیت از مرفین شود و موثرترین دوز از نظر امتیاز تام دوز 60 میلی گرم بر کیلوگرم می‌باشد. همچنین تزريق داخل صفاقي مورفین و دی متیل فومارات دوز ۶۰ ٬ ۳۰ و ۱۵میلی گرم بر کیلوگرم بطور معني داري(P<0.001) سطح سرمي MDA و TNF-α را در مقایسه با گروه دریافت کننده مورفین به همراه سالین کاهش داد. نتیجه گیری: تجویز مزمن دی متیل فومارات با اثرات ضد التهابی و ضد اکسیدانی در کاهش علایم قطع مصرف موثر می‌باشد.