بررسی محلولیت و پایداری آمفوتریسین بی در مجاورت املاح صفراوی

Abstract

مقدمه: آمفوتریسین بی دارویی با محلولیت و پایداری پایین می باشد. به همین دلیل فرم خوراکی آمفوتریسین، تنها در بیماری های گوارشی استفاده میشود و برای بیماری های سیستمیک، باید فرم تزریقی دارو استفاده شود. یکی از روش های افزایش محلولیت و فراهمی زیستی دارو، استفاده از روش های فیزیکی مثل کمپلکساسیون با استفاده از املاح صفراوی است. هدف: هدف اول از این مطالعه بررسی محلولیت آمفوتریسین بی در حضور املاح صفراوی است. هدف دوم بررسی پایداری آمفوتریسین بی در فرمولاسیونهای منتخب می باشد. روش کار: برای بررسی محلولیت دارو، ابتدا دوز مشخصی از دارو در حجم مشخصی از آب، در یک دمای مشخص حل شد و به دارو فرصت داده شد تا به تعادل برسد. بار دیگر، غلظت های مختلف از املاح صفراوی و لسیتین در همان حجم مشخص از آب اضافه شد و همان دوز مشخص از دارو نیز اضافه شد و دارو به تعادل رسید. سپس سانتریفوژ انجام شده و محلول حاصل که حاوی غلظت اشباع از دارو بود، با استفاده از روش اسپکتروسکوپی UV تعیین غلظت شد و محلولیت دارو در حضور غلظت های مختلف از سورفکتانت های مختلف بررسی شد. برای بررسی پایداری دارو، فرمولاسیونی از آمفوتریسین که محلولیت مناسبی داشت، در دمای 40 درجه ی سانتی گراد و رطوبت 75% قرار گرفت و طی ماه های اول، دوم، چهارم و ششم دارو با روش HPLC تعیین مقدار شد. نتایج: با توجه به محاسبات آماری در بین فرمولاسیون ها، بهترین محلولیت را فرمولاسیون A2 که با استفاده از w/w% 8/0سدیم دئوکسی کولات تهیه شده بود، داشت. آنالیز این فرمول توسط FTIR نشان داد که در این فرمولاسیون بین دارو و حامل تداخل وجود ندارد. بحث و نتیجه گیری: املاح صفراوی توانستند محلولیت دارو را به شکل قابل توجهی افزایش دهند. هرچند برای فراهم نمودن پایداری مناسب تر، مطالعات بیشتری مورد نیاز هست.