اثر ان استيل سيستئين در کاهش عود بيماري کوليت اولسراتيو طي دوره کاهش تدريجي دوزگلوکوکورتيکوئيد: يک کارآزمايي باليني

Abstract

با در نظر گرفتن نقش آنتي اکسيداني ان استيل سيستئين، فرضيه اين مطالعه بررسي اثراين دارو بر پايداري وضعيت بهبودي بيماران مبتلا به کوليت اولسراتيو بود.روش کار : در مطالعه فعلي که يک کارآزمايي باليني تصادفي شده بود، ۱۷۵ بيمار مبتلا به کوليت السراتيو در دو گروه مداخله و کنترل به ترتيب داروي ان استيل سيستئين و دارونما را به مدت 16 هفته دريافت کردند. همزمان دوز کورتون مصرفي کاهش داده شد. طي دوره مداخله، ويزيت هر دو هفته بيماران صورت گرفته و تا 6 هفته بعد نيز پيگيري بيماران ادامه يافت. هدف اوليه پايدار ماندن وضعيت بهبودي و اهداف ثانويه شامل عدم وجود عود آندوسکوپيک و سطوح سرمي ESR ،CRP ، هموگلوبين و سطح کالپروتکتين مدفوع بودند.طی دوره پیگیری بیماران هر دو هفته فاکتورهای فوق اندازه گیری شد و در ابتدا و انتهای مطالعه نیز در بیماران کولونوسکوپی از نظر بررسی وضعیت بهبود مخاطی انجام شد . نتايج :طبق نتايج حاصل از آناليز، تفاوت معني داري بين گروه ان استيل سيستئين و گروه دارونما از نظر دوره بدون عود وجود داشت (007 / 0 p<). بيماران به طور معني دار در گروه دارونما بيشتردچار عود آندوسکوپيک شدند (001 / 0 p<). در انتهاي مداخله و پس از ۱۲ هفته پيگيري سطوح مارکرهاي التهابي در گروه مداخله به طور معني داري کمتر از گروه کنترل بود.