بررسی اثرترکیبی سلول های بنیادی عصبی و هیدروژل اسید هیالورونیک بارگیری شده با گلیکوپروتئین تناسین Cدر بازسازی ناحیه قشر حسی حرکتی در مدل ایسکمی فوتوکمیکال موش سوری

Abstract

در این مطالعه اثر بیومتریال سه بعدی اسید هیالورونیک اصلاح شده با گلیکوپروتئین تناسین C، در سکته مغزی ایسکمیک بررسی شد. مواد و روش ها: پس از جداسازی وکشت سلول های بنیادی عصبی، فنوتیپ آنها با تکنیک فلوسیتومتری مشخص شد. میزان بقاء سلولی در غلظتهای مختلف تناسین C و همچنین در اسید هیالورونیک اصلاح شده با تناسین C با روش MTT بررسی شد و برای بررسی Cell Homing و تعداد سلول های زنده و مرده در ترکیب اسید هیالورونیک و تناسین C، به ترتیب از رنگ آمیزی DAPI و Acridine orange / Ethidium bromide استفاده شد. سپس 7 روز پس از القاء مدل ایسکمی سلول های نشاندار شده با رنگ DiI، بیومتریال اسید هیالورونیک وگلیکوپروتئین تناسین C به صورت ترکیبی، در گروه های موش سوری(n=10) ، با روش استریوتاکسی به محل ضایعه سکته مغزی تزریق شدند. 3 روز بعد از تزریق، جهت بررسی بقاء و تکثیر سلول های بنیادی عصبی، رنگ DiI و بیان Nestin و 28 روز بعد از تزریق، جهت بررسی بقاء و تمایز سلول ها، رنگ DiI و بیان مارکر NeuN، با تکنیک ایمونوفلورسانس ارزیابی شد. همچنین در روز بیست و هشتم، جهت بررسی عملکرد حسی و حرکتی، از تست رفتاری mNSS و برای بررسی تغییرات در حجم ضایعه از رنگ آمیزی کریزل ویوله استفاده شد. یافته ها: درمطالعه In vitro، نتایج MTTبعد از ۲۴ ساعت بیشترین میزان بقاء سلولی را در غلظت 100 نانومول تناسین C نشان دادند. همچنین، داده های MTT بعد از ۲۴ و تصاویر میکروسکوپ الکترونی بعد از 72 ساعت کشت سلولی، به ترتیب نشان دادند که بقاء و چسبندگی سلولی در گروه HA + TN-C بیشتر از گروه HA بود. نتایج حاصل از رنگ آمیزی DAPI و AO/EB در 24 ، 48 و 72 ساعت پس ازکشت مشخص کرد که هر چند تعداد سلولهای زنده و بقاء آنها با گذشت زمان در هر دو گروه افزایش داشت اما درصد سلولهای زنده در گروه HA + TN-C در مقایسه با گروه HA بیشتر بود. درمطالعه In vivo، رنگ آمیزی ایمونوفلورسنت در روزهای سوم و بیست و هشتم بعد از تزریق نشان داد که افزایش میزان بقاء، تکثیر و تمایز سلول های بنیادی عصبی درگروه NSCs + HA + TN-C نسبت به سایر گروه ها بیشتر بود. همچنین در روز بیست و هشتم، در رنگ آمیزی کریزل ویوله، حجم ضایعه در گروه NSCs + HA + TN-C نسبت به سایر گروه ها کمتر شده بود و در تست رفتاری نیز بهبود عملکردی در این گروه نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری را نشان داد.