ارزیابی تاثیر ملوکسیکام و کروسین در علائم قطع مصرف ناشی از مورفین در موش سوری

Abstract

مقدمه: مصرف طولانی مدت اپیوئیدها باعث بروز تحمل و وابستگی می شود. مکانیسم های متعددی در ایجاد وابستگی نقش دارند. از عوامل دخیل در وابستگی می توان به استرس اکسیداتیو، افزایش سایتوکاین های التهابی، فعال شدن سیستم گلوتامینرژیک و... اشاره کرد. کروسین اثرات مهارکننده ای در استرس اکسیداتیو و تولید TNF-α دارد و ملوکسیکام یک داروی ضد التهاب است. هدف:هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر ملوکسیکام و کروسین در علائم قطع مصرف ناشی از مورفین در موش سوری نر بود. روش کار:ده گروه از موش های سوری در محدوده وزنی 30-20 گرم به صورت تصادفی انتخاب شدند.گروه ها شامل گروه دریافت کننده ی سالین+سالین، سالین+مورفین،سه دوز مختلف از کروسین(100,200,400mg/kg)+مورفین،سه دوز مختلف از ملوکسیکام (5,10,20mg/kg) و گروه دریافت کننده ی ملوکسیکام(5mg/kg)+کروسین(100mg/kg)+ مورفین بودند. تزریق سالین و دیگر داروهای مورد مطالعه نیم ساعت قبل از تزریق روزانه مورفین صورت می گرفت. در روز چهارم،دو ساعت بعد از دریافت آخرین دوز مورفین، نالوکسان با دوز 4mg/kg,i.p تزریق می شد و علائم قطع مصرف شامل تعداد پرش و ایستادن روی دو پا به مدت نیم ساعت ثبت شد. بعد از اتمام کار های رفتاری از حیوانات خون گیری به عمل آمد و سطح سرمی TNF-α اندازه گیری شد. یافته ها یا نتایج:در تزریق دوزهای مختلفی از ملوکسیکام و کروسین فقط در دوزی بالا از ملوکسیکام(20 mg/kg , i.p)و کروسین در مقادیر100,400 mg/kgعلائم قطع مصرف مورفین به طور معناداری کاهش یافت. دوز های مختلفی از ملوکسیکام و کروسین به ترتیب موجب افزایش و کاهش معنی دار در سطح TNF-α گردیدند. نتیجه گیری: هرکدام از داروها با دوز مشخص می توانند وابستگی به مورفین را کاهش دهند. بخشی از تأثیرات کاهش علائم قطع مصرف کروسین شاید مربوط به مهار تولید TNF-α باشد. جهت نتایج دقیق تر داروهای مورد مطالعه، نیازمند مطالعات تکمیلی هستیم.