ارزش پيش بيني کننده پهناي گستردگي گلبولهاي قرمز در پيامد باليني بيماران دريافت کننده فعال کننده پلاسمينوژن بافتي به دنبال سکته مغزي ايسکميک

Abstract

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی ارتباط RDW با شدت سکته مغزی و پیامد بالینی آن در بیمارانی است که با تشخیص سکته مغزی ایسکمیک تحت درمان با فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (TPA) قرار می گیرند.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی، در بازه زمانی 24 ماهه از فروردین 1395 تا پایان اسفند ماه 1396 انجام گرفت. گروه مورد مطالعه بیمارانی بودند که با تشخیص قطعی استروک ایسکمیک به اورژانس بیمارستان امام رضای شهر تبریز مراجعه کردند. بر اساس معیار های اختصاصی مربوط به تزریق TPA بیماران وارد مطالعه شدند. نمونه های خونی بیماران در زمان ورود به اورژانس جهت اندازه گیری RDW اخذ گردید. بیماران به مدت 3 ماه پیگیری شدند. شدت علائم سکته مغزی با استفاده از پرسشنامه National Institute of Health Stroke Scale و پیامد بالینی آن ها با استفاده از پرسشنامه Modified Ranking Score (mRS) بعد از 36 ساعت، 7 روز و 3 ماه ارزیابی گردید.نتایج: در طول مدت مطالعه، 282 بیمار بر اساس معیار های ورود به مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران شامل 155 مرد و 127 زن با میانگین سنی 65.20 ± 12.70 بودند (17-90 سال). دسته بندی بیماران به گروه با RDW کمتر از 12.9 و بالاتر از 13 اختلاف معنی داری را در امتیاز NIHSS 36 ساعت بعد از تزریق نشان نداد. این میزان در گروه با RDW نرمال 8.19 ± 8.2 و در گروه با RDW بالا 9.94 ± 8.28 بود (p = 0.64). در ارزیابی روز هفتم، نمره NIHSS در گروه با RDW نرمال 6.46 ± 7.28 و در گروه با RDW بالا 8.52 ± 8.35 محاسبه شد (p = 0.058).در بررسی پیامد های بالینی بیماران، چه در 36ساعت بعد از تزریق و چه 7 روز و 3 ماه بعد از تزریق اختلاف معنی داری در نمره mRS بیماران با RDW نرمال و افزایش یافته وجود نداشت.