اثر میزان هماتوکریت در پیش آگهی بیماران مبتلا به استروک ایسکمیک حاد تحت درمان ترومبولیز وریدی

Abstract

هدف از این مطالعه بررسی اثرمیزان هماتوکریت در پیش آگهی بیماران ایسکمیک استروک تحت درمان با ترومبولیز وریدی است. روش کار: در این مطالعه یک پایگاه داده سکته مغزی برای سکته حاد، بیمارستان امام رضا (دانشگاه علوم پزشکی تبريز) به عنوان محل مطالعه مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات مورد نیاز از این پایگاه داده ها انتخاب شد. به طور متوالی، در حدود 528 بیمار که از دی ماه 1388 تا فروردین 1394 با داروهای پلاسمینوژن بافتی نوترکیب بافت وریدی r-tPA درمان شدند، به عنوان شرکت کننده در این مطالعه ثبت شد. سن، جنس، شدت سکته اولیه به صورت مقطعی با استفاده از مقیاس NIH سکته مغزی (NIHSS)، میزان هماتوکریت و گلوکز خون سرم، درمان قبلی با عوامل آنتی ترومبوتیک و عوامل خطر سکته مغزی شامل فشار خون بالا، دیابت، فیبریلاسیون دهلیزی، هیپرلیپیدمی، سابقه سکته مغزی یا TIA و سیگار کشیدن ثبت شد. نتیجه کارکرد در 3 ماه توسط بازدیدکنندگان بالینی با استفاده از مقیاس رنکین اصلاح شده mRS ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری و نرم افزار SPSS ویرایش 22 تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: شدت آسیب مغزی براساس معیار NIHSS بعد از درمان ترومبولیز وریدی نسبت به قبل از درمان به طور معناداری کاهش یافت (0.05>P). شدت سکته های ایسکمیک براساس معیار MRS 3 ماه بعد از درمان ترومبولیز وریدی نسبت به یک هفته بعد از درمان ترومبولیز وریدی به طور معناداری کاهش یافت (05/0>P). بررسی ضرایب متغیرهای پیش بین در تحلیل رگرسیون چند متغیره لوجستیک نشان داد که متغیر هماتوکریت از لحاظ آماری معنادار است و در واقع، هماتوکریت از لحاظ آماری به طور صحیح سهم معناداری در طبقه بندی بیماران با پیامد mRS 3 ماهه خوب و ضعیف وپیش بینی بروز یافته mRS 3 ماهه ضعیف در بیماران سکته مغزی ایسکمیک حاد با درمان ترومبولیز وریدی دارد (0.05>P).