بررسی میزان تاب آوری والدین در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم
Abstract
اختلال طیف اوتیسم یک گروه از اختلالات عصبی- تکاملی می باشد که با تخریب پایدار در تعامل و ارتباط اجتماعی و الگوی ارتباط کلیشه ای محدود مشخص می شوند و استرس زیادی روی اطرافیان به خصوص والدین وارد می کنند، تاب آوری فرآیند سازگاری در مواجهه با ناسازگاری، تروما، تراژدی، تهدیدات و یا منابع قابل توجه استرس است. با توجه به اهمیتی که مفهوم تاب آوری داشته و تأثیراتی که بر سلامت روانی والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می گذارد و همچنین مطالعات اندک صورت گرفته در این زمینه، برآن شدیم تا میزان تاب آوری والدین کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را با همدیگر بررسی کنیم.
روش کار و مواد: در این مطالعه مقطعی، والدین 107 کودک و نوجوان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم که به کلینیک های دانشگاهی فوق تخصصی روانپزشکی کودک و نوجوان و مرکز جامع اوتیسم دانشگاه علوم پزشکی تبریز مراجعه کرده اند، به صورت تمام شماری (نمونه گیری آسان) وارد مطالعه شدند، برای بررسی میزان تاب آوری والدین از پرسشنامه کونور و دیویدسون استفاده شد.
یافته ها: در این مطالعه در 63 مورد هم پدر و هم مادر شرکت داشتند و در 44 مورد یکی از والدین شرکت داشتند، تعداد مادران مشارکت کننده در مجموع 94 نفر و تعداد پدران شرکت کننده در مجموع 76 نفر بوده است. تعداد مادرانی که به صورت تک والد در مطالعه بوده 31 نفر و تعداد پدرانی که به صورت تک والد شرکت داشته اند 13 نفر بوده است. میانگین سن کودکان و نوجوانان شرکت کننده 8.5 و انحراف معیار 4.7 بوده است.
تفاوت معناداری بین تاب آوری والدین دیده نشد، تاب آوری والدین همبستگی معناداری با همدیگر در فرزندان پسر داشتند، تفاوت معناداری در مادران فرزندان با اختلال شدید در مقایسه با اختلال خفیف و متوسط وجود داشت، تفاوت معناداری در پدران در بین شدت های مختلف دیده نشد. ارتباط معناداری بین تاب آوری والدین با جنسیت و سن کودکان و نوجوانان وجود نداشت.