بررسی باز تولید پوست در مدل سوختگی موش صحرایی با استفاده از سلولهای مزانشیمی چربی کاشت شده در دو داربست جدید

Abstract

در 30 سال گذشته، محققان با استفاده از روشهای مهندسی بافت، روی بازسازی پوست متمرکز شده اند. داربست های مبتنی بر ECM وتكنيك بیوپرينترينگ اخیراً به عنوان سازه های ترميم كننده نقايص بافتي به ویژه پیوندهای پوستی برای سوختگی و جراحی زیبایی مورد استفاده قرار گرفته اند. تحقیقات عمدتاً بر روی SIS سلول زدايي شده خوک متمرکز شده است. با این حال، گزارش معدودي در مورد لایه SIS گوسفند وجود دارد. پژوهش حاضر مطالعه بازتوليد پوست درمحل سوختگي تمام ضخامت موش صحرايي با استفاده ازمحصولات مهندسي بافت حاصل از دو داربست جديد مي باشد. داربستها در نتيجه سلول زدايي لايه زيرمخاط ژژنوم گوسفند و همچنين داربست سه بعدي مشتق ازبيوپرينتر به دست آمده اند كه بر روي آنها سلول هاي بنيادي مشتق از چربي بارگذاري شده بودند. روش کار و مواد: در مطالعه حاضر، OSIS با استفاده از دو فاز (فیزیکی و شیمیایی) جدا شده و داربست سه بعدی از یک بیوپوینتر اکستروژن گرفته شد و خصوصیات بیومکانیکی و بافت شناسی و زیست سازگاری آنها مورد بررسی قرار گرفت. در قسمت دوم مطالعه، محصولات حاصل از فاز آزمایشگاهی در شرايط invivo مورد بررسی قرار گرفت. در این مرحله، اثربخشی داربستهای DOSIS و سه بعدی، با یا بدون سلولهای بنیادی مزانشیمی چربی (ADSCs) در زخم سوختگی با ضخامت کامل، به صورت تجربی در یک مدل موش صحرايي مورد مطالعه قرار گرفت. گروه های آزمایش شامل؛ گروه I (زخم درمان نشده)، گروه II (داربست DOSIS)، گروه III (داربست 3D)، گروه IV((DOSIS +ADSC و گروه V (3D+ADSCs) بودند. یافته ها: نتایج حاکی از سلول زدايي مطلوب OSIS است که می تواند به دلیل ضخامت نازک آن باشد. محتوای گلیکوزآمینوگلیکان در داربستهاي دسلولار شده حفظ شد و دراين گروهها، سلولها و DNA بيشتري در مقایسه با گروههای کنترل حذف شدند. خصوصیات مکانیکی، شكل فراساختاری هر دو داربست براي چسبندگي سلول مناسب بود. هیچ سميتی در داربستها براي سلولهاي مزانشيمي مشاهده نشد و قابليت زنده ماني، رشد و تکثیر سلولی حمایت گرديد. در قسمت دوم مطالعه، بهبود زخم در همه گروهها در روزهاي 5، 14 و 21 بعد از سوختگي از نظر اندازه زخم، هيستوپاتولوژي و ايمونوهيستولوژي مورد مقايسه قرار گرفت. نتایج ما نشان داد ADSCs كاشت شده در داربست ها باعث انقباض و بهبودي زخم در مقایسه با سايرگروه ها شدند. در هر دو گروه درمانی، اپیتلیالزايي نزدیک به روز 21 پس از جراحي ايجاد گرديد. با وجود این، اگرچه در این مطالعه سلولهای بنیادی مزانشیمی و داربست از منشا آلو و زنو استفاده شده بودند، در گروه های آزمايش هیچ علائمی از التهاب، نکروز یا رد پيوندوجود نداشت.