بررسی اثر متفورمین بر روی سطح و بیان اندوکان در شرایط دیابتیک

Abstract

مقدمه: دیابت یک بیماری متابولیک مزمن است که همراه با آسیب های عروقی پیچیده می باشد. اندوکان یک پروتئوگلیکان مترشحه از اندوتلیوم است و احتمال می رود که در فعالیت سلول های اندوتلیال در دیابت نقش اساسی دارد. هدف: در این مطالعه اثر غلظت بالای گلوکز روی مقدار اندوکان در حضور و عدم حضور داروی متفورمین به صورت in vitro و in vivo بررسی شد. روش کار: میزان زنده مانی سلول ها توسط روش MTT و مهاجرت سلولی با روش خراش بررسی شد. مقدار بیان ژن و پروتئین اندوکان با روش های RT-PCR، ELISA و فلوسیتومتری بررسی شد. روش Griess جهت اندازه گیری مقدار NO به کار رفت. فعالیت سلول های اندوتلیال با روش Dil-Ac-LDL uptake بررسی شد. در مطالعه حیوانی موش های سوری نر (40-35 گرم) به 4 گروه 6 تایی تقسیم بندی شدند: گروه سالم، گروه دیابتی و گروه های دیابتی تحت درمان با دوزهای mg/kg50 و mg/kg100 متفورمین. اندوکان بافت های کبد و کلیه توسط روشImmunofluorescence (IF) بررسی شد. میزان فسفریلاسیون AMPK با روش western blot آنالیز گردید. جهت بررسی مقدار بیان vWF از مطالعات هیستولوژیکی استفاده شد. نتايج: مصرف متفورمین باعث افزایش میزان زنده مانی و مهاجرت سلول ها، افزایش میزان بیان و مقدار پروتئین اندوکان، افزایش تولید NO و برداشت LDL در شرایط دیابتی شد (p<0.05). نتایج حاصل از وسترن بلات نشان دهنده افزایش فسفریلاسیون AMPK در سلول های درمان شده با متفورمین بود. نتایج ELISA نشان داد که متفورمین توانسته است مقدار اندوکان بافتی را افزایش دهد (p<0.05). مطالعات IF و هیستولوژیکی در بافت کلیه تأیید کننده افزایش مقدار اندوکان و vWF در موش های درمان شده با متفورمین بودند. مطالعه وسترن بلات نشان داد که میزان فسفریلاسیون AMPK در بافت ها توسط متفورمین افزایش یافته است. نتيجه گيري: احتمالا متفورمین از طریق مسیر AMPK می تواند باعث تغییر مقادیر اندوکان شده و همچنین از طریق تاثیر بر روی میزان vWF می تواند باعث تقویت قدرت آنژیوژنیک سلول های اندوتلیال گردد.