مقایسه ی تأثیر بوپروپیون و سلکوکسیب بر شاخص های رفتاری و التهابی در وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری

Abstract

یکی از مشکلات مربوط به مصرف طولانی مورفین عارضه تحمل و وابستگی است، در مصرف حاد مورفین تولید و ترشح سایتوکاین های مختلف (TNF-α و IL-β و غیره) و سیستم گلوتامات تحت تاثیر قرار می گیرد. بوپروپیون از داروهای ضد افسردگی و سلکوکسیب به عنوان یک داروی ضد التهاب ترشح سایتوکاین های مختلف را تحت تاثیر قرار می دهند. هدف: در این مطالعه تأثیرات احتمالی بوپروپیون و سلکوکسیب در وابستگی ناشی از مورفین مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش کار: در مطالعه حاضر از 90 سر موش سوری نر (gr 30-20) استفاده شد، موشها به طور تصادفي به 10 گروه 9 تائي تقسيم شد. گروه های مختلف، رژیم های دارویی را به ترتیب به مدت 6 روز دریافت کردند. حیوانات ابتدا به مدت دو روز دوزهای مختلفی از رژیم های دارویی بوپروپیون (2,4,8 mg /kg,ip) یا سلکوکسیب (5,10,20 mg/kg,ip) را به صورت جداگانه و یا توأم (سلکوکسیب 5 mg/kg,ip و بوپروپیون (2 mg /kg,ip دریافت کردند. سپس به مدت چهار روز مورفین با دوز(50 mg/kg, ip) به همراه دوزهایی از رژیمهای دارویی مورد مطالعه به موشها تزریق شد. در روز ششم 2 ساعت بعد از آخرین دوز مورفین حیوانات نالوکسان ,ip) 4 mg/kg) را دریافت کردند و علائم قطع مصرف ( پریدن و ایستادن روی دوپا ) به مدت نیم ساعت در هر حیوان مورد ارزیابی قرار گرفت . نتایج: نتایج نشان داد که تجویز دوز های مختلفی از داروی سلکوسیب تاثیر معنی داری در علائم قطع مصرف ناشی از مورفین را نداشت. ولی بوپروپیون در دوز mg/kg 8 موجب افزایش معنی داری در علائم قطع مصرف شد P <0.001) ). همچنین تغییرات معنی داری در سطوح سرمی فاکتورهای التهابی ناشی از دوزهای مختلف داروهای مورد مطالعه مشاهده نگردید. نتیجه گیری: سلکوکسیب و بوپروپیون با دوزهای مورد مطالعه کاندید مناسبی جهت کاهش وابستگی ناشی از مورفین نمی باشند.