مطالعه پایداري آنتی‌بادي مونوکلونال مهارکننده گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی، ستوکسیمب

Abstract

مقدمه: ستوکسیمب، یک آنتی‌بادی مونوکلونال کایمریک و مهارکننده گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی است که در درمان سرطان کلورکتال و نیز سرطان SCC (Squamous Cell Carcinoma) سر و گردن موثر است. هدف: هدف از این تحقیق، مطالعه پایداری ستوکسیمب تحت تاثیر استرس‌های مختلف شامل استرس مکانیکی، حرارتی، نوری و سیکل‌های مختلف انجماد - ذوب می‌باشد. روش‌ها: برای تعیین تاثیر استرس‌ها بر روی خواص فیزیکوشیمیایی و فعالیت بیولوژیک ستوکسیمب، مجموعه‌ای از روشهای فیزیکوشیمیایی نظیر روشهای کروماتوگرافی سایز و تعویض یونی و روشهای تعیین پوتنسی مبتنی بر سلول نظیر روش ارزیابی اتصال به رسپتور بر پایه فلوسایتومتری (flow cytometric based binding assay) و نیز روش ارزیابی بقاء و قابلیت تکثیر سلول با استفاده از ماده MTS (MTS cell viability and proliferation assay) بکار گرفته شد. دو روش کروماتوگرافی سایز و تعویض یونی، بهینه‌سازی و طبق دستورالعمل ICH معتبرسازی شدند. نتایج: نتایج معتبرسازی دو روش کروماتوگرافی سایز و تعویض یونی نشان داد که هر دو روش در محدوده مشخص شده خطی (r > 0.99)، دقیق، صحیح و در برابر تغییرات جزیی پارامترهای موثر در کارایی روش مستحکم هستند. نتایج بدست آمده از روش‌های مذکور نشان داد که انکوباسیون ستوکسیمب در دمای 25 و 30 درجه سانتی‌گراد، استرس مکانیکی و دوره‌های مختلف انجماد - ذوب تاثیری در پایداری فیزیکوشیمیایی آنتی‌بادی نداشت. با این وجود، کاهش معنی‌داری در اتصال ستوکسیمب به رسپتور هدف و همچنین کاهش اثر مهاری آن روی سلولهای سرطانی A431 و در نتیجه کاهش فعالیت بیولوژیک آن مشاهده شد. هم چنین انکوباسیون ستوکسیمب در دمای 40 و 50 درجه سانتی‌گراد منجر به پلیمریزاسیون و فراگمانتاسیون و نیز کاهش فعالیت بیولوژیک ستوکسیمب می‌شود. همچنین تابش نور مخرب‌ترین اثر را روی خواص فیزیکوشیمیایی و بیولوژیک ستوکسیمب داشت. نتیجه‌گیری: تمامی استرس‌های مورد مطالعه، فعالیت بیولوژیک ستوکسیمب را کاهش دادند. این یافته‌ها بر اهمیت و لزوم انجام تستهای بیواسی برای ارزیابی کنترل کیفیت بیوفارماسیوتیکالها تاکید می‌کند.