مقایسه وضعیت استعمال سیگار در بیماران بهجت با افراد سالم و ارتباط آن با تظاهرات بالینی، میزان فعالیت بیماری و کیفیت زندگی بیماران

Abstract

این مطالعه مورد-شاهدی به منظور بررسی ارتباط بین سیگار کشیدن و خطر ابتلا به بيماري بهجت انجام شد. روش كار و مواد: شامل 192 بیمار مبتلا به بيماري بهجت و 822 خواهر و برادر سالم بیمار مبتلا به بيماري بهجت و 373 فرد سالم به عنوان گروه کنترل بودیم. اطلاعات دموگرافیک و سابقه سیگار کشیدن بیماران و خواهران و برادران آنها به صورت مستقیم و در برخی موارد با مصاحبه تلفنی با شرکت کنندگان به دست آمد. داده‌های دموگرافیک و سابقه مصرف سیگار کنترل‌های سالم با مصاحبه مستقیم به دست آمد. تجزیه و تحلیل نمره تساوی (PSM) برای کاهش ناهمگونی میان گروه‌های مورد مطالعه و محاسبه اثر واقعی مصرف سیگار در بيماري بهجت انجام شد. تطبیق بر اساس مشخصات دموگرافیک (سن، جنس، وضعیت تحصیلی و وضعیت تاهل) انجام شد. پس از PSM، ما تجزیه و تحلیل چند متغیره با بيماري بهجت به عنوان متغیر اصلی نتیجه و تاریخ سیگار کشیدن به عنوان متغیر پیش بینی کننده اصلی برای محاسبه نسبت شانس با فاصله اطمینان 95٪ انجام شده است. کیفیت زندگی با استفاده از پرسشنامه بررسي كيفيت زندگي بررسی گردید. اطلاعات توسط چک لیست‌های اماده شده جمع آوری گشته و وارد نرم افزار spss نسخه 17 ویندوز گشته و مورد آنالیز و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: مصرف کنندگان سیگار در مقایسه با افرادی که سیگاری نبودند با افزایش خطر ابتلا به بیماری بهجت هیچ ارتباطی ندارد. خطر بروز نسبی بیماری بهجت 6/0 الی 8/2 بود. تفاوت معنی‌داری در علائم بالینی بیماران بهجت در فردی با سابقه مصرف سیگار و فردی که تاکنون مصرف سیگار نداشته نبود. با این حال، فعالیت بیماری در هر زمان سیگاری‌ها در ارائه بیماری به طور معنی‌داری بیش از هرگز سیگاری بود. امتیاز سلامتی جسمانی و نیز امتیاز اکثر آیتم‌های پرسشنامه بررسي كيفيت زندگي شامل نقش جسمانی، درد بدنی، سلامت عمومی، انرژی و سلامتی ذهنی، به طور معنی‌داری در بیماران بهجت پایین‌تر از گروه کنترل بود P<0.05)). همچنین تفاوت معنی‌داری در نمرات کیفیت زندگی بیماران به استثنای آیتم نقش عاطفي بین دو گروه سیگاری و غیرسیگاری وجود نداشت (P>0.05). همبستگی معنی‌داری بین وضعیت استعمال سیگار و نمرات کیفیت زندگی بیماران وجود نداشت (P>0.05).