مقایسه تاثیر تمرینات ثبات دهنده سگمنتال کمری و جنرال کمری بر شاخص های ثبات پاسچرال استاتیک در بیماران مبتلا به اسپوندیلولیستزیس درجه یک

Abstract

مقدمه و هدف: اسپوندیلولیستزیس به معنای لیزخوردگی یک مهره روی مهره ی زیرین می باشد و باعث بی ثباتی سگمنتال ستون فقرات می شود. در مورد برتری نوع تمرینات برای این عارضه توافق نظر وجود ندارد. هدف این مطالعه مقایسه اثر تمرینات ثبات دهنده با تمرینات جنرال بر روی درد، ناتوانی عملکردی و شاخص های ثبات پاسچرال در بیماران اسپوندیلولیستزیس می باشد. روش کار و مواد: 21 بیمار دارای اسپوندیلولیستزیس درجه یک به طور تصادفی در دو گروه تمرینات ثبات دهنده (10 نفر) و تمرینات جنرال (11 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه تمرینات را دو بار در هفته به مدت دو ماه انجام دادند. از مقیاس دیداری درد (VAS) و پرسشنامه ناتوانی Quebec برای ارزیابی شدت درد و ناتوانی به ترتیب، استفاده شد. ثبات پاسچرال با استفاده از یک صفحه نیرو در حالت های چشمان باز و بسته با و بدون فوم (چهار وضعیت) اندازه گیری شد. میانگین و انحراف معیار سرعت (به طور کلی و در صفحات ساجیتال و فرونتال)، میانگین و انحراف معیار شتاب (به طور کلی و در صفحات ساجیتال و فرونتال) و همچنین ضریب تغییرات این متغیرها (به طور کلی و در صفحات ساجیتال و فرونتال) اندازه گیری شد. یافته ها: درد و ناتوانی در هر دو گروه تمرینات ثباتی (001/0=P و 001/0=P به ترتیب) و جنرال (001/0>P و 001/0=P به ترتیب) به طور معنی دار کاهش یافت. تفاوت بین گروهی برای درد و ناتوانی دیده نشد (05/0<P). کاهش معنی دار در انحراف معیار شتاب (به طور کلی و در صفحات ساجیتال و فرونتال)، ضریب تغییرات شتاب (به طور کلی و در صفحات ساجیتال و فرونتال)، در هر دو گروه دیده شد (001/0>P). میانگین شتاب کلی (046/0=P) و میانگین سرعت کلی (047/0=P) در گروه تمرینات ثباتی افزایش یافت. نتیجه گیری: تمرینات ثباتی و جنرال هردو باعث کاهش درد و ناتوانی و بهبود ثبات پاسچرال در بیماران اسپوندیلولیستزیس می شوند. اثرگذاری این دو نوع تمرین بر ثبات پاسچرال ممکن است متفاوت باشد.