بررسي تاثير مصرف مزمن عسل طبيعی بر روی علائم محروميت از مرفين درموش صحرايی نر

Abstract

مکانیسم های مختلفی در پیدایش وابستگی ناشی از مصرف اپیوئید ها مطرح می باشند که عبارتند از: فعال شدن سیستم های گلوتاماترژیک و دوپامینرژیک و افزایش فاکتورهای پیش التهابی و بروز استرس اکسیداتیو. همچنین مطالعات قبلی حاکی از ظرفیت آنتی اکسیدانی و ضد التهابی عسل طبیعی می باشند. هدف : هدف از این مطالعه بررسی تاثير مصرف مزمن عسل طبيعي بر روي علائم محروميت از مرفين در موش صحرائی نر بود. مواد و روش ها: عسل از منطقه طارم علیا از توابع شهرستان زنجان تهیه شد. آزمایشات بر روی موشهای صحرائی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 275-225 گرم، که بصورت اتفاقی در 6 گروه 8 تایی تقسیم شدند، انجام گرفت. گروه های مورد مطالعه شامل: گروه دریافت کننده مرفین ، سه گروه دریافت کننده مرفین به همراه عسل با دوزهای (400،200و800 mg/kg)، گروه دریافت کننده مرفین+حامل،گروه دریافت کننده سالین. برای ایجاد وابستگی از روش تزریقات نه روزه دوزهای فزاینده مرفین به صورت زیرجلدی استفاده گردید. در روز نهم 1 ساعت پس از آخرین دوز مرفین، نالوکسان (mg/kg4) به صورت داخل صفاقی تزریق گردید و علائم سندرم محرومیت به مدت 60 دقیقه ثبت شد.سپس برای اندازه گیری TNF-α و MDA خونگیری صورت گرفت. نتایج : نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تزریق دوز های مختلفی از عسل (200 ، 400 و 800mg/kg,i.p با 001/0p<) توانست امتیاز تام علائم سندرم ترک را در مقایسه با گروه کنترل مرفین-حامل، به طورمعنی داری کاهش دهد .عسل توانست در دوز mg/kg 400 با 001/0p<،TNF-α را به طور معنی داری کاهش دهد اما روی MDA تاثیری نداشت. نتیجه گیری : یافته های مطالعه ما نشان داد که مصرف مزمن عسل تاثیر سودمندی در کاهش علائم سندرم محرومیت از مرفین به صورت غیر وابسته به دوز داشته است و این اثر احتمالا مربوط به خاصیت ضد التهابی فلاونوئید های موجود در عسل می باشد.