بررسی تاثیر آمینو اسیدهای بازی بر محلولیت ایبوپروفن

Abstract

مقدمه: توسعه یک روش تست انحلال برای داروهای کم محلول در آب، چالش بزرگی در صنعت داروسازی می باشد. در این مطالعه هدف تعیین یک روش تست انحلال برای داروی کم محلول در آب، ایبوپروفن می باشد. ایبوپروفن جز داروهای کلاس دو BCS و نیز جز دسته NSAIDS میباشد. ایبوپروفن بطور وسیع در کنترل دردهای متوسط، تب و التهاب بکار می رود. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آمینو اسیدهای بازی بر محلولیت ایبوپروفن بود. مواد و روش: محلولیت داروی ایبوپروفن در حضور غلظت های مختلفی از گلوکزامین و انواع آمینو اسیدهای بازی، آرژنین- لیزین، در محیط های شامل بافر فسفات، بافر سیترات، محلول سدیم کلراید و آب انجام گرفت. از روش کلاسیک saturation shake-flask method برای اندازه گیری محلولیت ایبوپروفن در محیط های مختلف استفاده شده است. نتایج: با توجه به داده های بدست امده آمینو اسید آرژنین نسبت به لیزین نقش بیشتری در افزایش محلولیت ایبوپروفن داشته است. اما بیشترین میزان محلولیت دارو در حضور آمینو اسید گلوکز امین در محیط شامل بافر سیترات می باشد. در واقع گلوکزامین در غلظت های کمتری نسبت به آرژنین، در افزایش محلولیت ایبوپروفن نقش بیشتری دارد. نتیجه گیری: برای افزایش محلولیت ایبوپروفن در محیط های شامل آب، بافر فسفات، محلول سدیم کلراید به غلظت های بیشتری از آمینو اسید های آرژنین و لیزین نیازمندیم. در حالیکه گلوکزامین نسبت به دو آمینو اسید دیگر در غلظت های کمتر محلولیت را به مقدار زیاد افزایش می دهد. با توجه به نتایج حاصل از محیط های انحلال کار شده در این پایاننامه میتوان نتیجه گیری کرد که مناسبترین محیط برای افزایش انحلال داروی ایبوپروفن بافر سیترات بهمراه گلوکز امین می باشد.