بررسی اثر تروگزروتین بر روی فاکتورهای بیوشیمیایی ناشی از سمیت قلبی دوکسوروبیسین در موش صحرایی

Abstract

مقدمه: دوکسوروبیسین یک آنتی بیوتیک آنتراسایکلینی و از مؤثرترین عوامل ضد سرطانی می باشد که کاربردش به دلیل کاردیوتوکسیسیته القایی محدود شده است. تروگزروتین یک بیوفلاونوئید طبیعی است و دارای اثرات آنتی اکسیدانتی و ضدالتهابی است. هدف: این مطالعه با هدف بررسی اثر تروگزوروتین بر سمیت قلبی ناشی از مصرف دوکسوروبیسین با بررسی فاکتورهای بیوشیمیایی انجام شد. روش کار: در این مطالعه از رت های نر ویستار با محدوده وزنی ۲۵۰-۲۰۰ گرم استفاده شده است. حیوانات به طور تصادفی به ۴ گروه 6 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل سالم فقط نرمال سالین دریافت کرد، گروه دوکسوروبیسین به مقدار mg/kg۲ طی شش تزریق به صورت یک روز در میان دوکسوروبیسین دریافت کرد و گروه های پیش درمانی شده با تروگزروتین، ابتدا به مدت ۱ هفته با دوز های mg/kg۱۰۰ و ۲۰۰ تحت درمان با تروگزروتین قرار گرفتند و از روز هشتم علاوه بر دریافت تروگزروتین به صورت یک روز درمیان تجویز دوکسوروبیسین هم انجام شد. ۲۴ ساعت پس از آخرین تزریق، حیوانات با تزریق داخل صفاقی مخلوطی از کتامین mg/kg۱۰۰و زایلازین mg/kg ۱۰ بیهوش شده و بافت قلبی و نمونه خونی جهت بررسی جمع آوری شد. یافته ها: درمان با تروگزروتین خصوصا با دوز mg/kg۲۰۰ اختلالات ایجاد شده با دوکسوروبیسین را بهبود بخشید، به طوری که مارکرهای بیوشیمیایی از قبیل ظرفیت آنتی اکسیدانتی، SOD وGPx که در جریان تجویز دوکسوروبیسین کاهش یافته بودند با تجویز تروگزروتین بطور معناداری افزایش یافتند ( ۰۵/۰p< و۰۱/۰p< ) و همچنین بیومارکرهای قلبی cTnI و MDA که تجویز دوکسوروبیسین باعث افزایش سرمی و بافتی آن ها شده بود متعاقب تجویز تروگزروتین کاهش معنا داری یافتند ( ۰۵/۰p< و۰۱/۰p< ). نتیجه گیری: تروگزروتین احتمالا با مکانیسم ضد التهابی و آنتی اکسیدانتی می تواند سمیت قلبی ناشی از دوکسوروبیسین را با تأثیر بر روی پارامترهای بیوشیمیایی به طور معنا داری کاهش دهد.