تلفيق روش مايع به جامد و هم سايش جهت افزايش سرعت انحلال فوروزماید

Abstract

سرعت جذب داروهای کلاس II اغلب بوسیله سرعت انحلال آن در دستگاه گوارش کنترل می‌شود. فوروزماید از جمله داروهای کم محلول در آب است که جذب آن تحت تاثیر سرعت انحلال می‌باشد. تکنیک مایع به جامد روشی قابل اعتماد جهت افزایش سرعت انحلال داروهای کم محلول می‌باشند.در این مطالعه از تلفیق این روش با روش همسایش استفاده شده است. هدف: بررسی کارآیی روش تلفیقی مایع به جامد و همسایش در افزایش سرعت انحلال داروهای کم محلول در آب نظیر فوروزماید میباشد. مواد و روش کار: برای تهیه سیستم مایع به جامد از آویسل به عنوان حامل، PEG200 بعنوان حلال و سیلیکا به عنوان ماده پوشاننده استفاده شد. فرمولاسیون تلفیقی به شکل قرص تهیه و برای مقایسه نتایج اقدام به تهیه قرصهایی به روش مایع به جامد کلاسیک و مخلوط فیزیکی شد. روی فرمولاسیونهای تهیه شده تست انحلال، تست سایش و DSC انجام شد و با مخلوط‌های فیزیکی و پودر خالص فوروزماید مقایسه گردید. پس از گذشت 6ماه اثرات گذشت زمان بر روی سختی قرص‌ها مطالعه گردید. یافته ها: در مقایسه سرعت انحلال مشاهده شد که قرصهای تلفیقی سرعت انحلال بیشتری نسبت به فرمولاسیون بدون حلال از خود نشان می‌دهند که به علت افزایش خواص ترشوندگی و افزایش سطح تماس تام دارو با محیط انحلال می‌باشد. در بررسی طیف های‌DSC پیکهای دارو حذف شده است که می‌تواند به علت محلول شدن قسمتی از دارو در حلال و نیز اثر رقت و نیز آمورف شده دارو باشد. با گذشت زمان نیز هیچ تغییر قابل توجهی در سختی و پروفایل رهش مشاهده نشد. نتیجه گیری: استفاده از روش تلفیقی موجب افزایش سرعت انحلال فوروزماید گردید. که انتظار می‌رود فراهمی زيستی دارو افزايش يافته و دوز بکار گرفته شده کاهش يابد. طبق نتایج بدست آمده می‌توان از این روش برای بهبود پروفایل انحلال دارو های‌کم محلول در آب استفاده کرد.