بررسی تاثیر کفش پاشنه بلند بر فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ساق حین بالا و پایین آمدن از پله در دو گروه زنان با و بدون بی‌ثباتی عملکردی مچ پا با تجربه های متفاوت در پوشیدن کفش پاشنه بلند
Abstract
مقدمه: پوشیدن کفش HH باعث ایجاد وضعیت بی‌ثبات در راه رفتن می‌شود و در این حالت تعادل فرد به خطر می‌افتد. هدف: ارزیابی تاثیر پوشیدن کفش HH بر فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ساق، حین بالا و پایین آمدن از پله در دو گروه زنان با و بدون بی‌ثباتی عملکردی مچ پا، با توجه به سابقه‌ی آنها در پوشیدن کفش HH، است. روش کار و مواد: 36 زن در دامنه سنی 38-20 سال در این مطالعه شرکت کردند. ثبت داده‌های الکترومیوگرافی از عضلات تیبیالیس‌قدامی، پرونئوس‌لانگوس و گاستروکنمیوس‌داخلی و خارجی، یکبار بدون کفش و بار دیگر با کفش با پاشنه 8 سانتی‌متری صورت گرفت. با توجه به تکرار اندازه‌گیری‌ها آزمون آماری Mixe Model استفاده شد. یافته‌ها: در تمامی‌افراد، پوشیدن کفش HH حین بالا و پایین آمدن از پله، باعث افزایش معنی‌دار شدت فعالیت عضلات پرونئوس‌لانگوس، گاستروکنمیوس‌داخلی و خارجی شد. اما شدت فعالیت عضله تیبیالیس‌قدامی نتایج متفاوتی نشان داد. همچنین عضله گاستروکنمیوس خارجی افزایش معنی‌دار شدت فعالیت را حین پایین آمدن از پله، در افراد بیمار در مقایسه با افراد سالم نشان داد. زمان تاخیر شروع فعالیت عضله تیبیالیس‌قدامی و گاستروکنمیوس خارجی در گروه بیمار حین بالا و پایین آمدن از پله رخ داد. البته در پایین رفتن از پله، افزایش معنی‌دار در افراد سالم بدون تجربه نیز در عضله تیبیالیس قدامی رخ داد. عضله پرونئوس‌لانگوس در پایین رفتن از پله افزایش معنی‌دار زمان تاخیر را فقط در افراد بیمار بدون تجربه نشان داد. نتیجه‌گیری: در کل تکلیف پایین رفتن از پله و بی‌تجربه بودن و ابتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا هر کدام احتمال بروز پیچ خوردگی مچ پا را افزایش می‌دهد.