بررسی مکانیزم¬های تنظیمات وضعیتی پیش¬بینانه و جبرانی در حالت ایستاده در بیماران مالتیپل اسکلروزیس با و بدون سابقه افتادن و

Abstract

مقدمه: یکی از شایع¬ترین علائم در مبتلایان به مالتیپل اسکلروزیس (MS) اختلال تعادل می¬باشد و نیمی از آنها با افتادن مکرر مواجه می¬شوند. از آنجا که حفظ تعادل در بدن توسط مکانیزم¬های تنظیمات وضعیتی صورت می¬پذیرد، مطالعاتی در زمینه این مکانیزم¬¬ها در افراد مبتلا به MS انجام شده است. اما تا کنون هیچ مطالعه¬ای که مشخص کننده ارتباط بین مکانیزم تنظیمات وضعیتی پیش¬بینانه (APAs) و جبرانی (CPAs) و افتادن مکرر در بیماران MS باشد صورت نگرفته است. روش کار و مواد: 17 فرد مبتلا به MS با سابقه افتادن (MS-F)، 17فرد مبتلا به MS بدون سابقه افتادن (MS-NF) و 15 فرد سالم در معرض دو حالت اغتشاش منتظره و غیرمنتظره قرار گرفتند. این اغتشاش¬ها به صورت کشیده شدن فرد از ناحیه تنه به سمت خلف اعمال شد. فعالیت الکتریکی 12 عضله از تنه و اندام تحتانی (سر داخلی گاستوکنمیوس، تیبیالیس قدامی، رکتوس فموریس، بایسپس فموریس، راست شکمی و ارکتوراسپاین به صورت دو طرفه) ثبت و از لحاظ شدت فعالیت و زمان تاخیر شروع فعالیت بررسی گردید و همچنین جابجایی مرکز فشار (COP) ثبت و مورد بررسی قرار گرفت. یافته¬ها: صرف¬نظر از حالت اغتشاش، در گروه MS-F اغلب عضلات مورد مطالعه بصورت معنی¬دار با تاخیر بیشتری نسبت به دو گروه MS-NF و افراد سالم وارد عمل شدند. شدت فعالیت پیش¬بینانه عضلانی در گروه MS-F بطور معنی¬دار کمتر از افراد سالم بود. بعلاوه در پاسخ به اغتشاش غیرمنتظره شدت فعالیت جبرانی عضلات بصورت معنی¬دار در افراد مبتلا به MS کمتر از افراد سالم بود. صرف¬نظر از حالت اغتشاش، هر دو گروه مبتلا به MS در مقایسه با افراد سالم بطور معنی¬دار به زمان بیشتری برای بازگرداندن COP به وضعیت پایدار نیاز داشتند. نتیجه¬گیری: وجود نقص در تولید APAs و CPAs در افراد مبتلا به MS در پاسخ به اغتشاش، احتمالا می¬تواند یکی از علل شیوع بالای اختلال تعادل و افتادن مکرر در این گروه از بیماران را توضیح دهد. همچنین این نتایج ضرورت اتخاذ رویکرد تمرینات اغتشاشی برای بهبود تعادل و مطالعات بیشتر در این زمینه را یادآور می¬شود.