دیسترس اخلاقی و عوامل موثر بر آن از دیدگاه پرستاران شاغل در مراکز آموزشی شمال غرب ایران

Abstract

چکیده: مقدمه: حرفه پرستاری به طور معمول با استاندارد بالایی از رفتار و عمل اخلاقی همخوانی دارد. یکی از پدیده‌های مهم در اخلاق پرستاری، دیسترس اخلاقی است. دیسترس اخلاقی که پرستاران از آن رنج می‌برند، یکی از شدیدترین مشکلات روان‌شناختی است. هدف این مطالعه تعیین دیسترس اخلاقی از دیدگاه پرستاران شاغل در بیمارستان‌های آموزشی شمال غرب ایران است. مواد وروش: در این مطالعه مقطعی 418 نفر از پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی در شمال‌غرب کشور در سال 1391 به روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای شرکت نمودند برای جمع آوری داده‌ها از مقیاس استاندارد دیسترس اخلاقی(MDS) با روایی بالا استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل نتایج از روش‌های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی و درصد) و آمار استنباطی (آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس یک‌طرفه) استفاده شد. یافته ها: میانگین دیسترس اخلاقی کلی پرستاران مراکز آموزشی - درمانی شمال غرب کشور 49/148 (انحراف معیار = 93/32) بود و 222 نفر (53 درصد) از پرستاران دیسترس اخلاقی در سطح شدید داشتند. در بین سه استان، استان زنجان با میانگین 46/152 (انحراف معیار 88/35)، بالاترین میزان دیسترس اخلاقی و در بین بخش‌ها، بخش مراقبت‌های ویژه با میانگین 72/152 (انحراف معیار 36/33) بالاترین میزان تنش اخلاقی را داشت. از بین متغیرهای مشخصات فردی - اجتماعی پرستاران، استان محل خدمت (01/0P<)، تحصیلات (05/0 P<)، نوع نوبت کاری(05/0P<) و وضعیت شغلی (05/0P <) با میزان دیسترس اخلاقی ارتباط معنی‌داری داشت. نتیجه گیری: با توجه به دیسترس اخلاقی بالا در حرفه‌ی پرستاری، مقابله با دیسترس اخلاقی توجه زیادی می‌طلبد. انجام مطالعاتی در مورد عوامل مؤثر و پیشگویی‌ کننده‌ی دیسترس اخلاقی در بخش‌های مختلف و آموزش در مورد راهکارهای مقابله با آن ضروری است.