خشونت نسبت به پرستاران در بیمارستان های آذربایجان شرقی سال 1385

Abstract

چکیده: مقدمه: اگر چه‌ هر کسی در بیمارستان می تواند در معرض حملات مختلف فیزیکی و تهدیدهای لفظی قرار گیرد اما پرستاران به علت اینکه در تماس مستقیم با بیماران و همراهانشان هستند در معرض بیشترین میزان تهاجم قرار دارند.با این حال پژوهش های کمی در مورد ماهیت خشونت که لازمه برنامه ریزی صحیح در کاهش خشونت نسبت به پرستاران است بخصوص در ایران انجام شده است. بدون شک خشونت و تهدید به خشونت از عوامل تنش زای بزرگ برای پرستاران است و عوارض متعدد فیزیکی و روان شناختی از خود بر جای می گذارد و از موانع ارائه خدمات موثر برای بیماران است. روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی است که بر روی468 نفر پرستار و بهیار شاغل بیمارستانهای استان آذربایجان شرقی که حداقل یک سال سابقه در محل کار فعلی داشته و به روش نمونه گیری به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند انجام گردید.ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه تعدیل شده سازمان جهانی بهداشت می باشد.جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی(فراوانی ،میانگین و خطای معیار) و در قسمت اطلاعات کیفی (پرسشهای باز)، از روش دسته بندی برای جواب های کیفی پاسخ دهندگان استفاده شد. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد پرستاران مورد انواع خشونتهای فیزیکی، لفظی، جنسی، نژادی قرار می گیرند.خشونت لفظی بیشترین و خشونت جنسی کمترین نوع خشونت نسبت به پرستاران مورد پژوهش بود.در همه انواع خشونتها تعداد زیادی از مهاجمان بستگان بیماران بودند.واکنش عمده پرستاران به ترتیب عبارت بودند از دعوت مهاجم به آرامش، گزارش خشونتها به مافوق، دفاع از خود و در میان گذاشتن مسئله با یکی از همکاران،.از نظر پرستاران مهم نبودن واقعه عمده ترین علت عدم انجام اقدامی برای مقابله با خشونت بود.اکثر پرستاران اظهار کردند که در محل کارشان دستورالعملی برای مقابله با خشونت وجود ندارد و بعد از گزارش موارد خشونت برای شناسایی علت خشونت ها از طرف مافوق اقدامی صورت نگرفته است.از عمده ترین عوامل مستعد کننده خشونت نبودن امکانات امنیتی به موقع، نسبت تعداد پرستاران به بیماران و نداشتن برنامه آموزشی بود. همچنین بیش از نیمی از پرستاران مورد پژوهش اظهار کردند که هیچ اقدامی برای پیشگیری از خشونت در محل کارشان انجام نشده است. بحث و نتیجه گیری: یافته های این مطالعه با نتایج مطالعات مشابه از نظر وجود انواع خشونتهای نسبت به پرستاران سازگار است.ویژگی خاص محیط کار پرستاران و نوع ارباب رجوع هایی که به انان مراجعه می کنند باعث شده است که از نظر پرستاران گزارش موارد خشونتی ضرورتی نداشته باشد ابلاغ دستورالعمل هایی برای گزارش همه موارد خشونت 7حتی موارد خیلی کوچک، به کلیه پرستاران برای جمع آوری اطلاعات ضروری است. توصیه می شود مدیران نیز بر اساس یک فرایند روشن به طور فعال موارد گزارش شده را پی گیری و اقدامات لازم را جهت پیشگیری و حمایت از پرستاران انجام دهند تا پرستاران نیز مانند همه کارکنان جامعه از حق امنیت شغلی بهره مند گردند. برگزاری کلاسهای مقابله با خشونت، افزایش تعداد پرستاران و امکانات امنیتی از عوامل مهم در پیشگیری از موارد خشونت خواهد بود.