بررسی اثر متفورمین از طریق تحریک مسیر AMPK بر روی آنژیوژنز در سلولهای اندوتلیال ورید بند ناف انسان

Abstract

مقدمه:متفورمین موجب کاهش ریسک چندین نوع کانسر در افراد دیابتی می شود. آنژیوژنز برای رشد و پیشرفت تومور بسیار ضروری می باشد. به طوری که با مهار آنژیوژنز توده توموری بیش از 1 الی 2 میلی متر رشد نمی کند. بسیاری از اثرات مفید متفورمین از طریق تحریک AMPK صورت می گیرد که خود موجب مهار مسیر mTOR وآن نیز موجب مهار سایر عملکردهای بیولوژیکی مثل مهار پرولیفراسیون رشد سلولی و مهار سنتز پروتئین می شود. هدف: این پایان نامه اثر متفورمین بر روی آنژیوژنز و بررسی نقش AMPK در این اثر را مورد بررسی قرار می‌دهد. مواد و روشها: در این مطالعه از سلولهای اندوتلیال وریدبند ناف انسانHUVEC) ) استفاده شد. از متفورمین در غلظتهای مختلف (3، 2، 1، 5/0 میلی مولار) و Compound C (10 میکرومولار) به عنوان مهارکننده مسیر AMPK استفاده شد. ابتدا تاثیر غلظتهای فوق بر روی مورفولوژی سلولها زیر میکروسکوپ و سپس سمیت غلظتهای فوق از طریق تست LDH و MTT مورد بررسی قرار گرفت. اثر متفورمین در غلظتهای مورد مطالعه بر روی پرولیفراسیون سلولهای HUVEC با استفاده از متد شمارش مستقیم با رنگ آمیزی تریپان بلو و روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی اثر متفورمین در غلظتهای مورد مطالعه بر روی میزان ترشحVEGF-A از سلولهای اندوتلیال از روش ELISA استفاده شد. برای بررسی اثر متفورمین در غلظتهای مورد مطالعه بر روی بیان ژن هایMMP-2, MMP-9 , VEGF-A به روش Real time PCR (Taqman) استفاده شد.ازمتد Flowcytometry برای بررسی میزان VEGFR-2 استفاده شد. داده ها به صورت ( ) بیان شده است. از تست آماری one way ANOVA برای مقایسه گروهها استفاده شده است. در صورت وجود اختلاف آماری بین گروهها از تست آماری student-Newman- kelus post test استفاده شد. مقادیر p-value کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: متفورمین در غلظتهای (3، 2، 1، 5/0 میلی مولار) تاثیری روی مورفولوژی سلولهای اندوتلیال ورید بندناف انسان نداشت. متفورمین در غلظتهای فوق هیچ اثر سمی روی سلولهای HUVEC نداشت و این آزمایش هم با روش LDH و هم MTT مورد تایید واقع شد. متفورمین با غلظتهای فوق هم در روش شمارش مستقیم با تریپان بلو و هم شمارش غیرمستقیم MTT موجب کاهش معنی دار(001/0( P< و وابسته به غلظت در پرولیفراسیون سلولهای HUVEC شد. بیشترین اثر را در غلظت3 میلی مولار مشاهده شد. Compound C به طور معنی دار (01/0( P< ولی نسبی اثر مهاری متفورمین روی پرولیفراسیون را برگشت داد. متفورمین به طور معنی دار (001/0 ( P< و وابسته به غلظت موجب مهار مهاجرت سلولهای HUVEC شد. و بیشترین اثر مهاری در غلظت 3 میلی مولار مشاهده شد. Compound C به طور معنی دار (01/0 ( P< ولی نسبی اثر مهاری متفورمین را روی مهاجرت سلولهای HUVEC بلوکه کرد. متفورمین موجب کاهش ترشح VECF-A به طور معنی دار (001/0 ( P< و وابسته به غلظت شد و بیشترین اثر مهاری روی ترشح VEGF-A در غلظت 3 میلی مولار مشاهده شد. Compound C اثرات مهاری متفورمین را روی ترشح VEGF-A را نتوانست برگشت دهد. متفورمین در غلظتهای موردمطالعه تاثیر معنی داری روی بیان گیرنده های VEGF-A نداشت. متفورمین به صورت معنی¬دار( 001/0( P< موجب کاهش بیان ژن هایVEGF-A ، MMP-9 و MMP-2 شد، که بیشترین کاهش در غلظت 3 میلی مولار مشاهده شد.Compound C به طور معنی دار (05/0( P< ولی نسبی موجب برگشت اثرات مهاری متفورمین بر روی بیان ژن های MMP-9 و MMP-2 شد ولی تاثیری روی بیان ژن VEGF-A نداشت.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که متفورمین می تواند نقش بالقوه ای را در مهار پیشرفت تومور با مهار پرولیفراسیون، مهاجرت سلول های اندوتلیال ایفاء می کند وبه نظر می رسدکه این اثر با مهار ترشح VEGF-A و مهار بیان ژن های MMP-2, MMP-9 , VEGF-A در سلول های اندوتلیال اعمال می گردد. فعالیت AMPK به صورت نسبی درمهار بیان ژن های MMP-2, MMP-9 دخیل است. متفورمین با تاثیر در مسیرهای وابسته به AMPK و غیر وابسته به AMPK می تواند اثرات مفیدی در کاهش انتشار سرطان در افرادی که این دارو را مصرف می کنند، نشان دهد.