مطالعه حل پذیری کلوتریمازول در مخلوط آب و کمک حلال در دماهای مختلف

Abstract

مقدمه کلوتریمازول یک دارو از خانواده ی آزول ها است که دارای فعالیت ضد قارچ گسترده ای می باشد به این صورت در که در عفونت های قارچی دهان، پوست و واژن مورد استفاده قرار می گیرد . حل پذیری داروی کلوترمازول در آب بسیار کم می باشد، بنابراین افزایش حل پذیری این دارو می تواند مورد اهمیت باشد. از بین معادله های ریاضی موجود مدل جویبان-اکری قدرت پیش بینی بهتری نسبت به سایر مدل های حلالیت مشترک دارد.هدف هدف از این مطالعه اندازه گیری حل پذیری داروی کلوتریمازول در مخلوط آب-اتانول در دماهای2/293 ، 2/298 ، 2/303 ، 2/308 و 2/313 درجه کلوین می باشد.روش کار در این مطالعه از روش Shake-Flask استفاده شده است به این صورت که مقدار مازاد از دارو به فراکسیون های مختلف از مخلوط آب – اتانول اضافه کرده و اجازه داده شد تا طی زمان مشخص (48 ساعت) به اشباع برسد. محلول ها با استفاده از فیلتر صاف و در دستگاه UV-Vis و HPLC-UV به ترتیب در طول موج های 260 و 200 نانومتر تعیین مقدار گردید.یافته ها حل پذیری داروی کلوتریمازول با افزایش غلظت کمک حلال اتانول افزایش می یابد، به طوری که بیشترین حل پذیری در اتانول خالص مشاهده میشود و میزان خطای همبستگی داده ها به مدل جویبان-آکری و جویبان-آکری-وانت هوف برابر 5/18 و 3/17درصد می باشد.نتیجه گیری داده های حاصل نشان میدهد اتانول کمک حلال مناسبی برای افزایش حل پذیری داروی کلوتریمازول می باشد. علاوه بر این داده های حاصل، همبستگی خوبی با مدل های حلالیت مشترک دارد و درصد خطای پیش بینی به دست آمده کمتر از 30 درصد می باشد که این بیانگر قدرت پیش بینی مدل در یک محدوده قابل قبول می باشد.