بررسی ارتباط شدت بیماری و هایپوآلبومینمی با درصد فوروزماید دفع شده در ادرار بیماران بدحال بستری در بخش مراقبتهای ویژه

Abstract

مقدمهفوروزماید از دسته دیورتیک‌های لوپ بوده که در درمان ادم ریوی، ادم جنرالیزه و ادم ناشی از نارسایی احتقانی قلب کاربرد دارد. هایپوآلبومینمی از علل مقاومت به فوروزماید مطرح میباشد چرا که دارو دارای اتصال بیش از 95% به آلبومین در خون میباشد. به همین دلیل انتظار میرود که با رفع هایپوآلبومینمی میزان رسیدن دارو به محل اثر و ایجاد اثرات دیورز و ناتریورز افزایش یافته و میزان مقاومت کاهش میابد. از سوی دیگر به نظر میرسد که بدحال بودن بیماران با ایجاد مقاومت دارویی بر روی عملکرد آن در بدن تاثیر میگذارد و منجر به افزایش دوز مورد نیاز از دارو در این بیماران میگردد.هدف بررسی ارتباط بین شدت بیماری و آلومینمی در درصد ادراری فوروزمایدروش کارتعداد 49 بیمار هایپوآلبومینمیک وارد مطالعه شده اند و بصورت رندوم به دو گروه تقسیم شدند، که با توجه به نیاز بیماران دوز مشخصی از فوروزماید در یک گروه همراه با یک ویال آلبومین 20% و در گروه دیگر همراه با 50 سی سی دکستروز انفوزیون گردید. برای اندازه گیری غلظت ادراری فوروزماید، نمونه ادرار مریض در فواصل 2 ساعت تا 8 ساعت در میکروتیوب‌های مات جمع آوری گردیده و در نهایت توسط HPLC مورد آنالیز و اندازه گیری قرار گرفت.یافته هامیزان ترشح 6 ساعته ادراری فوروزماید در دو گروه بیماران دریافت کننده فوروزماید با آلبومین و دکستروز به ترتیب 0.2±0.08 و 0.1±0.02 میباشد. ( P>0.05) همچنین میزان ترشح ادراری سدیم در دو گروه به ترتیب 7.7±3.5 و 7.6±4.4 است. (P>0.05) بین شدت بیماری و میزان ترشح 6 ساعته ادراری فوروزماید و ترشح ادراری سدیم ارتباط معنی داری وجود نداشت. (P=0.51/ r=0.1 و P=0.051/ r=-0.28)نتیجه گیرینتایج این مطالعه نشان میدهد که تجویز آلبومین همراه فوروزماید در بیماران هایپوآلبومینمیک نسبت به تجویز فوروزماید به تنهایی اثربخشی بهتری ندارد.