فرمولاسیون میکروپارتیکل های کایتوزان بارگیری شده با داروی دالفامپیریدین و بررسی رهش دارو از آن

Abstract

دالفامپریدین یک داروی محلول در آب است که برای بهبود سرعت قدم زدن در بیماران مبتلا به MS استفاده می شود. کنترل آزادسازی دارو با جلوگیری از بروز عوارض دارو رابطه مستقیم دارد. ما از یکی از روش های کمپلکساسیون بنام ژلاسیون یونی برای ایجاد میکروپارتیکل ها استفاده کردیم که شامل افزودن محلول بازی حاوی اتصال دهنده عرضی(TPP) به محلول اسیدی حاوی کایتوزان تحت همزدن است که منجر به رسوب میکروپارتیکل ها می شود.TPP (تری پلی فسفات) یک پلی آنیون است که به عنوان کراس لینکر بکار برده می شود.هدف به علت ایجاد پیوندهای عرضی بین مولکول های کایتوزان (توسط TPP) میکروپارتیکل های کایتوزان ایجاد می شود که دارو در بین آن ها محبوس شده و آزادسازی دارو نسبت به حالت معمول آهسته تر خواهد شد.روش کار در این پژوهش کارایی این روش با بررسی غلظت های مختلف TPP، غلظت های مخلتلف دارو و پلیمر، انواع وزن مولکولی پلیمر، افزودن دارو در هر کدام از فازها، شیوه و ترتیب اضافه کردن فازها مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها با افزودن غلظت TPP تا یک حد خاص بارگیری افزایش یافت سپس با افزایش بیشتر غلظت TPP بارگیری کاهش یافت. این پیک غلظت به عنوان غلظت بهینه انتخاب شد. غلظت بهینه دارو و TPP به ترتیب 2/0 و 4/0 گرم بود. این فرمولاسیون به عنوان فرمولاسیون منتخب تعیین و تاثیر وزن مولکولی کایتوزان بر روی رهش دارو ارزیابی شد. کایتوزان با وزن مولکولی متوسط رهش کنترل شده تری را از خود نشان داد.نتیجه گیری مطابق نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت که با استفاده از روش ژلاسیون یونی و پلیمر کایتوزان در وزن های مولکولی پایین، می توان میکروپارتیکل هایی با رهش آهسته تر بدست آورد. بطوریکه در کمتر از 10 دقیقه 100 درصد دارو آزاد شده است. در حالیکه رهش دارو از قرص تهیه شده با کمپلکس دارو با کایتوزان با وزن مولکولی متوسط پس از حدود 60 دقیقه به این میزان از رهش رسیده است که اختلاف قابل توجهی بشمار میرود.