بررسی اثر نوع پایدارکننده روی آگلومراسیون کریستالهای سلکوکسیب در حین کریستالیزاسیون

Abstract

مقدمه کریستالیزاسیون ذرات به روش دیفوزیون حلال شبه امولسیون (QESD) روشی جهت تشکیل آگلومره های کریستالی در حضور مواد پایدارکننده می باشد. در این روش پایدارکننده جهت پراکنده سازی قطرات امولسیون و جلوگیری از کوالسانس قطرات امولسیون به کار می رود.هدف علی رغم مزایایی که برای QESD مفروض است این تکنیک هنوز در صنعت وسیعاً مورد استفاده قرار نگرفته است. یکی از مهم ترین دلایل این امر این است که تحقیقات کمی در رابطه با انتخاب سیستماتیک پایدار کننده برای QESD انجام گرفته است. در این مطالعه ترکیب مختلف حلال ها و پایدارکننده ها با یکدیگر مقایسه شدند تا ارتباطات بین ویژگی های حلال و پایدارکننده ها ارزیابی شود.روش کار نمونه های مورد استفاده در این مطالعه از طریق پراکنده سازی یک محلول آلی سلکوکسیب در محلول آبی حاوی پایدارکننده تهیه شدند. چهار پایدارکننده شامل SLS، TWEEN80، PVP، HPMC و شش حلال شامل اتیل استات، 1- بوتانول، متیل استات، پروپانول، ایزوپروپیل استات، پنتانول بررسی شد. آگلومره های به دست آمده از لحاظ بازده تشکیل، سایز و میزان انحلال بررسی شدند.نتایج روند آزمایشات نشان دادند که میزان کارائی هر پایدارکننده بستگی به هیدروفوبیسیته حلال و HLB پایدارکننده دارد. پایدارکننده ای که میزان HLB پایینی دارد در ترکیب با حلال هیدروفوبتر کارائی بیشتری داشته و بالعکس. اثر بخشی HPMC از لحاظ اندازه ذرات و توزیع اندازه ذرات به صورت بارزی بیشتر از سایر پایدارکننده ها بود. به نظر می رسد در این مطالعه HPMC با داشتن هیدروفوبیسیته کافی جهت جذب شدن به قطرات حلال و از طرفی دارا بودن بخش هیدروفیلیک با انرژی کینتیکی کافی جهت جلوگیری از کوالسانس قطرات احتمالاً کارآمدترین پایدارکننده باشد.نتیجه گیری نتایج این مطالعه می تواند نقطه ی آغازی برای ایجاد یک راهنما برای انتخاب صحیح سیستم حلال و پایدارکننده برای روش دیفوزیون حلال شبه امولسیون باشد.